Niemand stelde vragen, het was een hamerstuk. In ons parlement is een dierenwet aangenomen, waarvan de vraag is of de voorstemmers wel doorhebben wat zij aan het doen zijn. Oftewel, zoals ene meneer Brama in zijn ingezonden brief in de krant liet optekenen: we hebben het zotte idee in ons hoofd gehaald dat geen enkel levend wezen nog ziek mag worden, dood mag gaan, of ongemak mag hebben. We zijn de weg aan het kwijtraken in dit land.

Dat is één kant van de zaak. Een andere is dat er op basis van sentiment beslissingen worden genomen. Incidenten worden uitgangspunt, men is niet meer in staat om de realiteit op een objectieve manier in te schatten. Vertrekpunt daarbij is de overtuiging van een fractie die, zwevend ergens tussen hemel en aarde, op basis van emotie profijt wil halen. Van parlementariërs had ik meer realisme en vooral beter doordacht stemgedrag verwacht.

De wet schijnt vooral bedoelt te zijn voor de intensieve veehouderij. De formulering is echter dermate breed dat elke Nederlander met een huisdier ermee te maken zal krijgen. De veehouderij in ons land staat sowieso al op achterstand, omdat er amper oog is voor de ontwikkelingen ten aanzien van dierenwelzijn die de laatste twintig jaar in die sector zijn doorgevoerd. In de media krijgen vooral activisten die misleidende filmpjes verspreiden bovenmatig veel aandacht.

"Burenruzies zijn schering en inslag en lopen uit de hand"

Liefhebbers van kanariepieten, postduiven, konijnen, honden en katten krijgen dus ook met deze wet te maken. Vogels mogen niet meer in een kooi worden gehouden, wat mij onmogelijk lijkt. Honden mogen niet meer aangelijnd, dat zal hondenpoep geven op plekken waar kinderen spelen. Katten moeten vrij naar buiten kunnen, om hun drek in de tuin van de buren achter te laten. Kattenmeppers gaan eigen rechter spelen, burenruzies zijn schering en inslag en lopen uit de hand.

Na verloop van tijd zal blijken dat de dieren liefhebbende burger geestelijk lijdt en geen hond of kat er beter van is geworden. Men zal in grote haast nieuwe wetten bedenken met meer beperkingen, want niemand mag ziek worden of ongemak oplopen. Opnieuw zal niet worden gevraagd naar de uitwerking en de gevolgen ervan. Een onleefbare en bureaucratische samenleving, waar zware straffen staan op het houden van schoothondjes en aanhalige poezen, wordt ons deel. We zijn de weg volledig kwijt in ons land, maar je krijgt nog wel waar je op stemt.