EEFDE - Na 46 jaar in het onderwijs neemt juf Elly afscheid van Villa 60 in Eefde. Meer dan 32 jaar stond ze hier voor de kleuters. Inmiddels heeft ze de kinderen van haar oud-leerlingen in de klas gehad – en zelfs een collega heeft ooit nog bij haar in de bankjes gezeten. Vrijdag 17 oktober, in het bijzijn van (oud-)collega’s, (oud-)leerlingen, ouders en iedereen die haar een warm hart toedraagt, heeft juf Elly afscheid genomen en gaat ze met pensioen. We spraken haar een week eerder. En omdat ze dit artikel vooraf krijgt, kunnen we dus niks verklappen over wat er die dag precies gebeurt.

Jarenlang was Elly Klein Ikkink hét gezicht van de school in Eefde. Eerst onder de naam Wilhelminaschool, later als Villa 60. Ze begon ooit als kleuterleidster in Hengelo (Gelderland), ze werd zelfs gevraagd om hoofd van de Piersonschool te worden. Maar dat zag ze niet zitten. “Ik wilde gewoon lekker bij de kleuters blijven,” vertelt ze. En dat deed ze – met zichtbaar plezier. Na de geboorte van haar dochter bleef ze gewoon aan het werk. Toen Frits Hospers, hoofd van de school in Eefde, haar vroeg om daar te komen werken, twijfelde ze geen moment. “In die tijd was dat best bijzonder, hoor. Als vrouw met een kind thuis, gewoon weer aan het werk gaan.”

Collega’s als familie

Haar collega’s voelen als familie. Dat hoor je vaker, maar bij Elly is dat echt zo. Toen ze ooit collega’s uitnodigde voor haar housewarming, zei ze dat haar familie ook zou komen. “Toen ze vroegen waar mijn familie bleef, zei ik: maar dat zijn júllie!”

Drie jaar geleden is juf Elly opnieuw getrouwd. En hoe! Het hele gemeentehuis werd afgehuurd, de raadszaal én de benedenverdieping zaten vol. De hoofdpiet – Elly zit al jaren in de Sinterklaascommissie – was de trouwambtenaar. Oud-leerlingen waren DJ en fotograaf. Collega’s, leerlingen, ouders: iedereen was erbij. Een feestje, precies zoals Elly dat doet.

Voor haar afscheid wilde ze eigenlijk geen grote receptie. “Doe mij maar liever een kaart of een mooi verhaal van (oud-)leerlingen. Dan kan ik in mijn pensioen af en toe eentje erbij pakken.” De school deed daarom een oproep om zoveel mogelijk kaarten in te sturen – en die werden haar op deze bijzondere dag overhandigd.

Wat er verder gaat gebeuren, was een complete verrassing. “Ik weet alleen dat ik word opgehaald, verder niks,” lachte ze de week ervoor. Maar Elly had zelf óók nog wat geregeld voor de kinderen: een theatergroep die de voorstelling Tomaatje op je neuskwam spelen voor de groepen 1, 2 en 3 en hun ouders. Vrijdag kregen alle kinderen nog een patatje, en ’s avonds werd er thuis bij Elly nog een feest gegeven. De Sluis verzorgde het eten. “Zijn zoon zit bij mij in de klas,” lacht ze. “Zo kent iedereen elkaar weer, op de een of andere manier.”

Iedereen kent juf Elly

Iedereen die Elly kent, weet het: ze is enthousiast, betrokken en altijd in beweging. Ze oogt totaal niet als iemand die met pensioen gaat. Haar collega’s noemen haar behulpzaam, vol energie en altijd bezig met de kwaliteit van het onderwijs. “Ze is altijd hoorbaar aanwezig,” zegt een collega lachend, “maar wel op een goede manier.”

Kinderen reageren altijd blij als ze binnenkomt, maakt niet uit in welke groep. Iedereen kent Elly.

Het mooiste aan haar werk? De onbevangenheid van kleuters. “Ze zijn zo enthousiast, zien alles en zijn soms pijnlijk eerlijk,” zegt ze met een glimlach. “Ik vind het heerlijk om ze mee te nemen in de fantasie. Dat moeten ze vasthouden, dat speelse. Daar word je zelf ook een beetje gek van — maar op de goeie manier.”

© LokaalLochem

Mooie momenten om nooit te vergeten

Zoals dat buitenlandse gezin dat tien jaar geleden in Eefde kwam wonen. “Ze hadden niets, geen auto, konden niet fietsen. Ik heb de moeder op zaterdagen op het schoolplein leren fietsen.”

Die moeder is er natuurlijk bij op haar afscheid.

Of dat jongetje uit groep 6, dat vroeg wat pensioen eigenlijk is.

“Ik legde uit dat dat is wanneer je wat ouder wordt en mag uitrusten. Zegt hij: ‘Maar als je dan uitgerust bent, kom je toch gewoon weer terug?’”

Of die keer dat ze met de platte kar van de boer door het dorp gingen. Of dat nachtje op school slapen, toen ze stiekem een agent had gevraagd om een ‘inval’ te doen. “Toen kon dat allemaal nog gewoon,” lacht ze.

Niet stilzitten

Stilzitten? Geen denken aan. Een week na haar afscheid begint ze als vrijwilliger bij Yunio, als gezinsbegeleider. “Dat lijkt me prachtig om te doen.”

Elly kijkt met een glimlach terug op haar loopbaan. Ze heeft het onderwijs zien veranderen – meer regels, maar ook meer betrokkenheid van ouders. “Luisteren blijft het allerbelangrijkst. Naar de kinderen, naar de ouders. Ik zou graag zien dat huisbezoeken weer terugkomen. Het helpt enorm als je weet waar een kind vandaan komt.”

“Het is een cadeau dat ik dit zo lang heb mogen doen”

“Elke dag met kleuters werken is gewoon een cadeau,” zegt ze. “Het is een super baan, maar je moet wel een beetje gek zijn.” En dat is precies wat haar zo’n bijzondere juf maakt. Een cadeau – niet alleen voor haar, maar ook voor alle kinderen en ouders die haar in al die jaren hebben mogen meemaken.