De mens is een geëvolueerd  dier, althans volgens degenen die niet geloven in het Scheppingsverhaal. Dat verklaart wellicht de drang van de Homo sapiens om zich ten koste van anderen te handhaven. In Europa zijn we er sinds kort weer achter dat we ons moeten verdedigen tegen de medemens die ons territorium bedreigt. De Koude oorlog, net een generatie voorbij,   vergeten we het liefst. Bij voorkeur wil iedereen in vrede samenleven. Om dat te bereiken is een  wereld zonder wapens utopie. Het is niet anders.

In economisch opzicht is de meerderheid bij voorkeur pacifist vermoed ik. Dan hoeft er geen geld naar wapens. Lange tijd leek het erop dat bijna iedereen het was. Ons leger werd het ondergeschoven kind van de samenleving, kreeg te weinig aandacht. Defensie is verwaarloosd.  Elke noodzakelijke investering werd langs de meetlat van de financiele mogelijkheden gelegd. Vaak was de conclusie: te duur. Er werd niet meer omgekeken naar de noodzaak ervan. Nu anderen niet langer onvoorwaardelijk de verdediging van onze vrijheid willen financieren komen we er achter dat we onszelf op achterstand hebben gezet.

Als een leger nodig is verwachten we dat die wordt bemenst met getrainde mannen en vrouwen. Soldaten die weten hoe zij het wapentuig, de tanks, de helikopters en straalvliegtuigen moeten bedienen. Oefening is noodzaak. In Nederland zijn daarvoor op de Veluwe gebieden aangewezen. Dat is geen nieuws.

Vakantiegangers, daar zijn er heel veel van op De Veluwe, klagen over militaire geluidsoverlast. Blijkbaar denken zij dat de verdediging van onze vrijheid gepland kan worden tussen 9 en 5 met lange zomervakanties. Een deel der landgenoten lijkt inmiddels doorontwikkeld tot de ondersoort  NIMBY. De soort die de noodzaak van een verdedegingsleger wel onderschrijft maar niets van haar bestaan wil merken. Het is merkwaardig dat rationeel denken volledig blokkeert zodra van de eigen verworven luxe iets moet worden ingeleverd. Van dertig jaar passiviteit zijn we gemakzuchtig geworden. 

Het liefst zou ik pacifist zijn. Echter, de overtuiging ontbreekt dat iedereen zich aan de regels houdt. Een duurzame wapenloze samenleving mag je nastreven, erover dromen, maar verlies niet de realiteit uit het oog. Laat ons leger af en toe maar een beetje lawaai maken om ons heen. Dan voelen we dat zij onlosmakelijk met de samenleving verbonden is. Voor de lieve vrede.