Uitjes zijn spaarzaam. We mijden mensen. Boodschappen worden in huis gebracht. Kinderen en kleinkinderen zien en spreken we met beeldtelefoon. Wandelen doen we vroeg in de ochtend, om niemand tegen te komen. We fietsen af en toe ‘n stukje over een route waar lege paden worden verwacht. Ik vrees dat we straks, in beter tijden, moeite moeten doen om opnieuw sociaal vaardig te worden. Het spookt soms in mijn kop, hoe onhandig, gekunsteld  en gênant gaat de vertoning worden.

Voor mensen geldt hetzelfde als voor dieren. Worden er teveel op elkaar gepakt dan lopen we gezondheidsrisico’s. Corona zal niet de laatste zijn. Verzorgd worden als een geïsoleerd kasplantje om gezond te blijven, we zien het nu al om ons heen, dat is geen aantrekkelijk vooruitzicht. Bij een stal vol dieren is dat allemaal te managen binnen de ruimte van de stal, met vakmanschap en het weren van buitenstaanders.

"Gaat het ons echt lukken?"

Wij hechten aan autonomie en bewegingsvrijheid. Onze eigen wil is erg belangrijk. Onderdeel zijn van de massa, bij een voetbalwedstrijd, een concert of verjaardagsvisite zit haast vastgeklonken in onze genen en we maken zelf wel uit of we eraan deelnemen. We zullen ons nog een flinke tijd moeten plooien naar de beperkingen die nodig zijn, maar het duurt al snel te lang. Continu zoeken we naar een ontsnapping om weg te sprinten van de regeltjes, die knellen. Langdurig discipline opbrengen is niet onze de sterkste kant. Nu houden we het nog even vol omdat we bang zijn; voor een ernstige ziekte en de angst om dood te gaan. Gaat het ons echt lukken?

De roep om meer afstand van elkaar zal ons nog lang bezig houden. Dat kan voordelen opleveren. Omwille van een hogere bezettingsgraad per vierkante meter vloeroppervlak laten we ons in concertzalen en stadions bijeen drijven als kippen in een legbatterij. Nogal ongezond!

Wie heeft er nog nooit een armgevecht geleverd met een buurman of buurvrouw om de leuning van een schouwburgstoeltje? Hoe vaak staat de rij stoelen voor je net te dichtbij om de benen anderhalf uur ontspannen te houden? Comfortabel is het allemaal niet. Dat moet anders. Meer ruimte creëren wordt de nieuwe noodzaak, dat wordt lastig.

Er is nu tijd om na te denken over een toekomst met meer evenwicht. Ik hoop dat de conclusies snel worden getrokken, omdat het spreekwoord zegt dat je het ijzer moet smeden als het heet is.