BARCHEM - Het is een druilige maandagmiddag, vlak voor Kerst, wanneer ik Dirk Rossel en zijn vrouw Ineke ontmoet in hun huis aan de Borculoseweg in Barchem. Een warm onthaal in een huis vol verhalen, waar ik al snel ontdek hoe groot de rol van Dirk in zijn gemeenschap is. Zijn leven wordt gekenmerkt door hard werken, liefde voor zijn gezin en een enorme inzet voor vrijwilligerswerk.

Dirk werd geboren in Laren (Gelderland) en verhuisde als jong kind naar Barchem, waar hij nu al 74 jaar woont. Door de jaren heen heeft Dirk bijna alle straten van het dorp wel gehad, dankzij een reeks verhuizingen binnen Barchem. Toch bleef hij altijd trouw aan het dorp, dat hij als zijn thuis beschouwt. Na een carrière als metselaar sloeg in 1981 de werkloosheid toe. Dirk besloot niet bij de pakken neer te zitten en begon als zelfstandige schoorsteenveger. Al snel bouwde hij een grote klantenkring op, van Hengelo (Overijssel) tot Doetinchem. Zijn werk kwam abrupt ten einde toen een trap naar beneden kwam, met Dirk er nog opl. “Ik werd wakker van de sirenes van de ambulance, maar toen lag ik er al in,” herinnert Dirk zich. De val betekende drie maanden revalidatie en ook het besluit om het rustiger aan te gaan doen. Met zijn werk wel te verstaan, want zijn vrijwilligerswerk ging onverminderd door.

Een leven vol vrijwilligerswerk

Dirk is een veelzijdige vrijwilliger. Als verkeersregelaar is hij inmiddels een bekende verschijning bij evenementen in Barchem en Lochem. Zijn fluorescerende hesje is te zien bij de Barchemse 4Daagse, de Lochemse Avond4daagse, Levende Namen in Lochem, begrafenissen, Tractorpulling en zelfs bij concerten van Normaal. “Het is mooi om te doen,” zegt Dirk. “De maatschappij draait op vrijwilligers. Zonder hen zou er weinig overblijven.”

Maar verkeersregelaar is slechts één van zijn vele rollen. Dirk is ook actief lid van wandelvereniging WSV DOS Barchem, waar hij maar liefst 29 jaar penningmeester was. Daarnaast heeft hij jarenlang met de folkloristische dansgroep ‘Wiej Schots Vedan’ door Europa gereisd, van Zweden tot Kroatië. Hoewel de groep niet meer optreedt, blijft de groep nog wel samen dansen.

Dirk is ook voorzitter van het Centraal Bestuur, dat de belangen van alle Barchemse verenigingen behartigt. Bovendien is hij medeoprichter van Stichting De Barchkerk in het Midden. Met een team van zeven mensen organiseert hij culturele activiteiten in de kerk, zoals de BarchemBios. De opbrengsten gaan naar het onderhoud van dit monumentale gebouw.

© LokaalLochem

Kinderen met vakantie

Dirk en Ineke’s toewijding reikt verder dan evenementen en verenigingen. Via Stichting Europa Kinderhulp hebben ze twintig jaar lang vakantiekinderen uit Duitsland en Wit-Rusland opgevangen. Ineke zag een oproep via de krant en radio van de stichting en zag er wel wat in. “Onze eigen kinderen accepteerden het gewoon dat er vakantiekinderen kwamen logeren,” vertelt Ineke. “Ze vonden het eigenlijk ook wel mooi.” Dirk en Ineke zagen het als een waardevolle les voor hun kinderen: niet iedereen heeft het zo goed als zij.

Ook nu nog helpen Dirk en Ineke kwetsbare groepen. Dirk rijdt regelmatig met de invalidenbus van Anke Marjolein in Lochem, terwijl Ineke er klein kleding herstelwerk verricht. “We zijn hier blijven plakken nadat onze zoon hier heeft gewoond en negen jaar geleden overleed.” 

Een gezin met een groot hart

Dirk en Ineke trouwden 57 jaar geleden en kregen drie kinderen: twee zoons en een dochter. Hun leven veranderde ingrijpend toen een van hun zoons negen jaar geleden overleed aan de gevolgen van MS. Naast hun kinderen beschouwen ze ook Daniel, hun pleegzoon, als volwaardig lid van het gezin. Daniel kwam aanvankelijk tijdelijk bij hen wonen toen zijn moeder moest aansterken, maar keerde steeds weer terug. Tot op de dag van vandaag hebben zij nog altijd goed contact.

Een verdiend lintje

In 2017 werd Dirk onderscheiden als Lid in de Orde van Oranje-Nassau, een erkenning voor zijn niet-aflatende inzet. Het lintje betekent veel voor Dirk, maar zijn voldoening haalt hij vooral uit het werk zelf. “Het is geweldig om mensen te helpen en onderweg zoveel bijzondere mensen te leren kennen,” zegt hij.

Hoewel zijn lichaam het soms laat afweten, denkt Dirk er niet over om te stoppen. “Het hoofd wil wel, maar het lichaam steeds minder,” geeft hij toe. Toch blijft hij doorgaan. Of het nu als verkeersregelaar is of in een andere rol, Dirk blijft zich inzetten voor zijn gemeenschap.