LOCHEM - Het was 2016 toen de Lochemse Tirzah net afgestudeerd was van de opleiding Textielkunde in Enschede en samen met wat vrienden in Barcelona ging skiën. Hier ging het helemaal mis en kwam ze ten val met een dwarslaesie als gevolg. 

Tirzah was gezellig een weekendje met vrienden in Spanje toen het idee kwam om nog even te gaan skiën. In eerste instantie heeft Tirzah daar niet zoveel behoefte aan, maar ze besluit toch mee te gaan. De eerste dagen gaat alles goed, maar wanneer ze op zondagochtend nog een laatste keer van de piste gaat, verandert alles. “Er was geen verse sneeuw meer op de piste en het leek wel een ijsbaan.” Tirzah komt ongelukkig ten val op haar rug en breekt daarbij haar rug, haar ribben en heeft een klaplong. Direct is ze het gevoel in haar benen kwijt, maar het besef dat ze nooit meer zou kunnen lopen is er niet.

Door de pijn heeft ze niet het besef van tijd en hoelang ze daar heeft gelegen voordat een voorbijganger haar vindt, maar voor haar gevoel duurt het heel lang. “De pijn neemt alles over en je lichaam gaat in overlevingsstand.” Tirzah ligt drie weken in het ziekenhuis in Spanje voordat ze op oudjaarsdag naar Nederland gaat. Daar komt ook pas het besef dat het serieus is en dat ze een dwarslaesie heeft. “Je ligt in het ziekenhuis in een ander land, vol met medicijnen en een taal die je niet spreekt. Dus pas toen de artsen in Nederland vertelden dat ik een dwarslaesie had, drong het tot me door.” Eerst denk Tirzah nog dat het wel goed gaat komen. Ze is immers jong en gezond, maar na een paar maanden in het revalidatiecentrum is het duidelijk dat ze nooit meer zal lopen en in een rolstoel zal komen. 

Zelfstandigheid

Ondanks het verdriet wil Tirzah niet opgeven en ziet ze het als een tweede kans. Maar de weg blijkt nog heel zwaar. “Ik was 26 en wilde zelfstandig zijn en wonen.” Maar dat zou nog een hele uitdaging worden. De woningen van haar ouders zijn niet geschikt voor iemand in een rolstoel, ze komt uiteindelijk drie maanden bij een vriend in huis in Arnhem terecht. De bedoeling was dat ik daarna wel ergens mijn eigen plek zou krijgen. “Je zou verwachten dat hier instanties voor zijn om je daarbij te helpen, zoals de gemeente. Maar zij verwachten juist dat familie en vrienden je hierbij zullen helpen.” Zo komt Tirzah weer een tijdje in een revalidatiecentrum te wonen en in een zorginstelling voor mensen met geestelijke problemen. “Hier hoorde ik natuurlijk niet thuis, maar anders zou ik dakloos zijn.” Met hulp van een medewerker van de woningbouwcorporatie vindt ze een eigen plek waar ze nu nog altijd woont.

Na een moeilijke periode, waarin ook geschikt werk vinden moeilijk is, heeft Tirzah inmiddels een baan in de vormgeving en werd ze in 2017 gevraagd om mee te doen aan de Miss Wheelchair World verkiezing. “Alles was toen nog erg vers en ik was er niet klaar voor.” En daarom besloot Tirzah om hier niet aan mee te doen. Maar toen ze in 2021 wederom gevraagd werd, besluit ze om hier aan deel te nemen. Gebruikelijk is er eerst een landelijke verkiezing om te zien wie haar land mag vertegenwoordigen, maar in Nederland hebben we dat niet. Iedereen uit Nederland die denkt dat ze Miss Wheelchair zou kunnen worden mag zich dus daarvoor aanmelden. Hoeveel dat er vanuit Nederland zijn geweest weet Tirzah niet. Maar de reden waarom ze meedoet is daar niet minder om.

© Tirzah Lopez

“In een rolstoel zitten is niet erg, maar hoe mensen met je omgaan… dat is pijnlijk.” Er is erg weinig bekendheid en aandacht voor mensen met een beperking. “Het lijkt wel om mensen hier nog niet klaar voor zijn. Het is te confronterend of het past gewoon niet in het plaatje dan mensen van ons hebben. Een jonge vrouw in een rolstoel dat kan gewoon niet. Mensen vinden ons vaak zielig, maar dat zijn we niet. We kunnen hier sterker uit komen.” 

Een week lang verblijft Tirzah in Mexico en maakt kennis met andere mensen uit alle kanten van de wereld. Van de 18 landen die meedoen aan de verkiezing wordt Tirzah uiteindelijk  tweede. “Heel tof om mee te maken. De deelnemers komen allemaal dezelfde problemen en uitdagingen tegen, zowel lichamelijk als de manier waarop mensen met ons omgaan. Dit heeft mij een stuk zelfverzekerder gemaakt.” Dit was de tweede keer dat deze verkiezing georganiseerd werd en de bedoeling is dat er nog meerdere volgen. 

Na haar opleiding wilde Tirzah de wereld over reizen en werken in de textielbranche. Dat liep allemaal even anders. Nu bereikt ze veel mensen met haar verhaal, wat ze ook deelt met haar vele volgers op social media. “Misschien wil ik ooit weer de mode is. Maar wat ik heel graag zou willen is om weer in Lochem te kunnen wonen. Dus wie weet vinden we daar nog een geschikte woning.”