De vrouw kucht een keertje, de oudere dame die mij buiten bij de winkel aansprak merkte op: ik word denk ik verkouden. Ik stap onbewust verder naar achteren, nu hebben wij 3 meter tussen ons instaan. Elke dag dat ik werk, stappen er mensen bij ons naar binnen die direct roepen: ik ben gevaccineerd! Nog voor ze groeten weet ik al wat de persoonlijke keuze is die zij hebben gemaakt. Op het station sta ik in de buitenlucht, met een mondkapje, alleen op het perron; het is verplicht om daar een mondkapje op te hebben, middenin de buitenlucht!

Inmiddels vind ik het al normaal om bij het boodschappen doen tegen de caissière te zeggen: goedemiddag, geen zegels, wel de kassabon. Verstaan doe ik niemand meer, de mondkapjes en de spatschermen zijn zo hinderlijk, dat een praatje er voor deze slechthorende er niet meer inzit. Ook verloor ik steeds mijn gehoorapparaten, dus draag ik bijna mijn apparaten niet meer, ik was het zat om steeds in paniek op de grond te zitten op zoek naar kleine apparaten die ongeveer net zo duur zijn als een kleine auto. Het is bijna normaal geworden om alleen te zijn, geen visite meer te ontvangen, om mijzelf te vermaken met niks, en de eenzaamheid die ik voel, is kennelijk het nieuwe normaal.

Een vreemde gewaarwording vond ik de vraag; laat u zich ook vaccineren? Ik ben al een paar keer de fout in gegaan, ik gaf het verkeerde antwoord! Je weet niet of de vraagsteller fanatiek voor of tegen vaccinatie is. Voor je het weet sta je driekwartier jezelf te verdedigen waarom je die keuze hebt gemaakt. Inmiddels ben ik een ster geworden in het ontlopen van deze vraag, ik wil helemaal niet weten wat anderen besluiten, maar ik wil ook niet mijn persoonlijke keuze daarin hoeven te verantwoorden. Ook dit lijkt te horen bij het “nieuwe” normaal; maar ik zet op sociaal media ook niet een foto van een monster van mijn darmonderzoek, ook vertel ik niemand dat ik een uitstrijkje heb laten doen. Ik heb nog nooit mijn uitslag van welk bevolkingsonderzoek dan ook medegedeeld aan wildvreemden.

"Wat ik ook kies, dat is aan mij!"

Waarom gaat het een ander aan wat mijn keuze is? Dit is mijn lichaam! En als ik denk veilig te zijn met een vaccinatie, dan doe ik dat niet voor jou! De reden waarom je hem wel neemt, is ook een overweging die jezelf maakt; vakantie, bescherming, angst dat je buitengesloten wordt, het is helemaal aan jezelf om daar een beslissing in te maken. Als je hem niet wil, prima, ook dat is je goed recht! Je neemt hem niet om mij te moeten beschermen, ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid. Ik ben verantwoordelijk voor mijn lijf, u bent dat niet. Wat ik ook kies, dat is aan mij! Daarom vind ik een test samenleving zo onwenselijk. Het nieuwe normaal lijkt te zijn dat wij met zijn allen denken iets te zeggen hebben over wat een ander wel of niet moet doen!