Het werd breed uitgemeten in de media. De band van mijn jeugd houdt op te bestaan. Golden Earring is niet meer. George is ernstig ziek en doorgaan zonder hem is geen optie. Vijftig jaar speelden zij in dezelfde samensteling. De live optredens die we bijwoonden vergeten we niet. Wat in de jeugd binnenkomt en aanspreekt behoudt een warm plekje in het hart. Eight Miles High, Where Will I Be en Another 45 Miles heb ik eind jaren zestig finaal grijs gedraaid, tot er geen groef meer overbleef in het vinyl.

Tegenwoordig hebben we streamingdiensten zodat je op elk gewenst moment jouw eigen favoriete muziek kunt selecteren. De Earring klonk de laatste week met regelmaat. Soms kies ik vanwege jeugdsentiment een dag lang voor één genre of band. Onlangs was CCR aan de beurt (Creedence Clearwater Revival). De bekende nummers behoeven geen krans. Het zijn de onontdekte pareltjes die het luisteren zo aangenaam maken. Verscholen in lange lijsten komen ze plotsklaps uit de speakers.

Rude awakening is zo’n bijzonder instrumentaal werkje. Letterlijk vertaald betekent de titel ‘ruwe ontgoocheling’. Een harmonieus begin, dan een chaotisch middenstuk en een voortkabbelende korte eindfase met af en toe een oneffenheid. Er ontstond een verhaal in mijn hoofd: dat van het verloop van een bewogen mensenleven. Hoe mooi dat ook begint, het middendeel krijgt steevast een andere koers dan aanvankelijk gedroomd. Het eindigt doorgaans wat rustiger, soms schoksgewijs. Dat verhaal houd ik voorlopig voor mezelf.

"Het is de unieke artistieke prestatie"

Zestig jaar geleden hingen onze muzikale helden op posters boven het bed. Dergelijke adoratie is mij totaal vreemd geworden. De persoon achter de prestatie wordt tegenwoordig in te veel facetten breed uitgemeten. Het is de unieke artistieke prestatie dat de schijnwerper verdient, niet meer en niet minder. Een ietwat mysterieuze, verborgen achtergrond zorgt ervoor dat de parel in alle rust kan groeien.

Zolang Golden Earring bestaat heb ik wat met hun muziek. De generatie van mijn ouders begreep daar niet veel van. Genieten deed je daarom op je kamertje, om niemand tot last te zijn. Luisteren naar radio Luxemburg of Veronica via een krakerig transistorradiootje of plaatjes draaien op een wankel spelertje tijdens feestjes bij kaarslicht met netten aan het plafond. ‘When the lady smiles’ zou voor eeuwig live blijven klinken, dachten we. De realiteit vertelt ons dat aan alles een einde komt. Rude awakening is werkelijkheid. We pinken een traantje weg.