Er is iets geks aan de hand. Ons leven wordt ingericht aan de hand van regeltjes uit angst voor een onzichtbaar virus. Allereerst moet ik melden dat ik het daarmee, omdat het tijdelijk is, van harte mee eens ben, daarover geen misverstand.

Er zijn twee veel gehoorde argumenten waarmee de beperkende maatregelen worden verdedigd. In de eerste plaats het vollopen van de ziekenhuizen. Daar kunnen ze het werk amper nog aan. Een volstrekt legitiem argument lijkt mij. Het tweede, niet minder belangrijk, is de zorg die wordt uitgesproken over de ouderen onder ons. Zij zijn het meest kwetsbaar en verdienen onze solidariteit.

Uit allerlei betogen komt naar voren hoe gek we met hen zijn en hoe dankbaar ook voor alles wat de senioren hebben betekend voor onze generatie. Mooie gedachte is dat. Daarmee geef je ook aan dat onze voorgeschiedenis ertoe doet. Dat niet alleen wij en het hier en nu belangrijk zijn, maar ook degenen die ons hebben grootgebracht.

"Mooie gedachte is dat."

Hoe eerlijk zijn die uitgesproken waarderingen voor de oudere medemens eigenlijk? Zit die nobele gedachte wel in ons systeem verankerd, of denken we dat te graag voor de bühne en gebruiken we dit soort retoriek slechts naar gelang het ons goed uitkomt?

Onlangs stond weer eens een stukje in de krant over de thuiszorg. Een noodzakelijke voorziening voor ouderen omdat van hen wordt gevraagd langer zelfstandig te blijven wonen. Dit onderwerp is lange tijd weg geweest uit het nieuws. Maar ja, het is begrotingstijd en dan……

De woordvoerster van mijn gemeente vertelde dat de kosten zullen stijgen, maar de gebruikmakende burger zal daar voorlopig financieel niet veel van merken. Als ik het goed heb begrepen dan stijgen de loonkosten van het personeel, maar wordt het aantal minuten dat zij bij iemand in de huishouding werken naar beneden bijgesteld. We leven in een land waar de aandacht voor de hulpbehoevende medemens door de stopwatch wordt begrensd.

Elke gemeente in ons land worstelt met het zorgdossier. Zij zitten met de vingers tussen de deur. Vanuit het ‘Haagse’, zijn taken over de heg gegooid zonder voldoende budget. Hetzelfde liedje wordt al jaren gezongen en niemand lost het op.

Een systeemfout in het politieke denken frustreert de aansluiting tussen regeltjes en praktijk. Ondertussen blijf ik achter met de vraag of de veel en graag gebezigde term ‘kwetsbare oudere’ wel oprecht is bedoeld. Gek hè!