In de week dat landbouwers massaal de randstad platlegden met hun tractoren bracht ik samen met mijn moeder een dag door in het ziekenhuis. Tijdens het napeinzen stuit ik op het raakvlak van protest en lijdzaam het lot ondergaan.

De boeren voelen zich miskend door de politiek, negatieve media-aandacht en lieden uit extreme hoek die louter streven naar destructie van de boerenstand. Zij krijgen geen kans om een eerlijk verhaal te vertellen, worden in een verdedigende rol gedwongen waardoor het publiek een eenzijdig beeld krijgt van de sector. Niemand wil precies weten hoe het zit met onze boeren. Agrariërs roepen om ondersteuning door de Overheid om de scheefgegroeide beeldvorming te herstellen. Men voelt zich in de steek gelaten. De boeren waren amper uit Den Haag vertrokken of het koppensnellen van boerenbedrijven werd afgekondigd. Duidelijker kan het niet zijn. 

"Een toverwoord, de oplossing voor tal van problemen"

In de Zorg speelt de politiek eveneens een zorgwekkende rol. Zij waren het die de marktwerking omhelsden en vergaten dat niet alle hulpbehoevenden in standaard categorieën en protocollen zijn te vatten. Het zorgdossier is een verdienmodel. Kostprijs van uw behandeling te hoog: helaas meneer, mevrouw, zoek het dan zelf maar uit. De mensen aan het bed doen hun stinkende best om oplossingen te zoeken, met de handen vastgebonden op de rug.  

Onze premier liet de Koning destijds de term participatiemaatschappij uitspreken in een troonrede. Een toverwoord, de oplossing voor tal van problemen. Foutje meneer Rutte. Uw gedachte was te eenzijdig. Participeren is een meerzijdig proces dat mislukt als niet iedereen met de poten in de dezelfde modder wil staan. Dat hebben de boeren en de ouderen mij de afgelopen week duidelijk gemaakt: als het slecht uitkomt mogen ze niet meer meedoen.   

Jonge ouders lopen op hun tenen om werk en oppas voor hun kinderen rond te krijgen en ouderen moeten tot 70 jaar werken. Wie is er dan nog vitaal genoeg om de zorg voor oma van 90 op zich te nemen als het niet meer gaat? Toch kwam de vraag: woont ze bij u onder één dak, dat is toch gewoonte in boerenland? 

Nee, zij woont zelfstandig! De ellende die voortkomt uit samenwonen hebben wij lang geleden om heel goede redenen achter ons gelaten. 

De beleidsmaker die meerdere generaties, zoals vroeger, onder één dak wil laten wonen moet historisch besef worden bijgebracht. Of het over boeren gaat of ouderen, van het plattelandsleven wordt niet veel begrepen.

Advertentie