Bij het lezen van de titel zullen muziekliefhebbers waarschijnlijk meteen denken: ‘Fout! Het is “Zij maakt het verschil”, het bekende liedje van de POEMA’s uit 2003.’ Klopt, maar in dit geval is het echt een ‘hij’ die het verschil maakte.

Het was een paar dagen geleden, in de trein van Lochem naar Antwerpen, voor het jaarlijkse damesuitje. De uitjes zijn altijd top, maar de treinreizen waren, zacht gezegd, nogal roerig de afgelopen twee edities. De Deutsche Bahn heeft voorlopig even afgedaan, maar het internationale stukje Roosendaal-Antwerpen durfden we wel aan.

Zelf ben ik geen fervent treinreiziger. Ik vind het te duur, houd niet zo van op de tijd reizen, en het meest typerende is dat de dienstregeling spontaan in de soep lijkt te lopen op het moment dat ik besluit om met het OV te reizen. Of dat de trein zo barstensvol zit dat je met je dure kaartje opeengepakt in het gangpad staat – maar daar gaat het nu niet om.

Samen met de trein reizen is natuurlijk wel supergezellig, en niemand hoeft te rijden. Ergens tijdens de levendige conversatie kwam de conducteur door het gangpad aangelopen. De app met de kaartjes werd tevoorschijn getoverd, maar de man begon een gesprek. Belangstellend vroeg hij of we iets leuks gingen doen en gaf ons een compliment: dat we zo gezellig met elkaar in gesprek waren, in plaats van verdiept te zijn in een scherm.

Of hij een gedicht voor mocht dragen? Natuurlijk mocht dat, was het antwoord. Al was het ietwat ongemakkelijk, want wat ging er komen? Alsof hij in het theater stond in plaats van in het gangpad van een rijdende trein, droeg hij met verve een aantal prachtige poëtische stukken voor – met engelen in de hoofdrol. Dat hadden we niet aan zien komen. Behoorlijk onder de indruk ontstond er een gesprek.

Hij vertelde wat over zijn levensverhaal als conducteur, het geweld dat hij had meegemaakt, het onbeschofte gedrag van mensen, en het effect daarvan op hem als persoon. Hij sprak over herstel en over het zoeken naar manieren om zijn werk, dat hij ondanks alles toch graag doet, een positieve invulling te geven. Hij uit zich in het schrijven van poëzie, is een inspirerend voorbeeld voor collega’s, en zelfs genomineerd voor een prijs.

Pieter, of zoals hij zich noemt: Pytr, maakte voor mij op dat moment het verschil. Met zijn open houding en geheel eigen benadering liet hij zien dat het ook anders kan. Hij toonde zich kwetsbaar, bracht een boodschap over en zorgde voor een onuitwisbare herinnering. En daar draait het eigenlijk toch om? Herinneringen maken? Zorgen dat je ‘blijft hangen’ in het hoofd van anderen en voorkomt in de verhalen die verteld worden. Bij voorkeur positief – en dan maakt het niet uit wie of wat je bent, of in welke branche je je begeeft.

Gebaren hoeven niet altijd groot te zijn om indruk te maken. Het draait uiteindelijk vooral om de intentie. Een onverwacht gesprek, attent zijn, oprechte aandacht voor elkaar hebben, en zien wat de ander blij maakt. Het verspreiden van een beetje liefde en geluk. Vaak gaat dat vanzelf, maar soms is het ook goed om even stil te staan bij wat we eigenlijk aan het doen zijn.

En Pieter, als je dit leest… bedankt voor de inspiratie. En één van je gedichten uit Stille Engel en aardige gedichten is nog veelvuldig genoemd tijdens ons damesweekend. Welke denk je dat het was?

Laura van der Linde

[email protected]