253.250 duizend stappen, 38 uur en 225 kilometer hebben mij tot dit punt gebracht. Een smal bospad, vlak voor Laren Gelderland. Voor mij loopt een stelletje van middelbare leeftijd. Grote rugzakken, Kaki shorts, wandelschoenen en hoog opgetrokken grijsbruine sokken. Ja hoor, geen twijfel mogelijk. Ook zij hebben dezelfde 225 kilometer afgelegd tot hier. Ook zij zijn Holten, Hellendoorn, Coevorden, Rolde, Groningen en Winsum al gepasseerd. Ook zij lopen, net als wij, het Pieterpad. Die gedachte grijpt me bij de keel. Ineens voelt het allemaal zinloos. Stap, na stap, na stap, van dorp, naar dorp, naar... Net als al die duizenden andere mensen. Waarom? Wat is de zin?

Vanwege Pieterburen of Sint Pietersberg misschien? Nee. In Pieterburen stapte we uit de bus, deden onze rugzakken om en liepen het dorp direct weer uit. En straks, in Sint Pietersberg, drinken we wellicht een biertje op een terras om vervolgens direct weer in de trein naar huis te stappen. Start en finish zijn dus niet het doel. Waarom dan 500 kilometer lopen door Nederland? Die vraag bekroop mij daar op het bospad vlak voor Laren. "Omdat ik het leuk vind", was mijn eerste ingeving. "Maar waarom is het dan leuk?", dacht ik. "Vind ik het leuk omdat het gezond is? Of wil ik iets bewijzen misschien? Of,...", mijmerde ik terwijl ik daar liep op dat bospad.

Als we Laren binnen wandelen schijnt de zon. We besluiten een terrasje te pakken. Met een glimlach op mijn gezicht neem ik een slok van het ijskoude biertje en kijk uit op de kerk van Laren. "Wandelen is net het leven", denk ik ineens. In feite is het leven ook één lange wandeling tussen Pieterburen en Sint Pietersberg. Ook het leven draait niet om de start of het eindpunt, maar om de weg ertussen. En, net als wandelen, leer je ook het leven pas echt waarderen naarmate je ouder wordt. Daarnaast maakt, net als in het leven, het gezelschap het verschil tussen een fijne en een geweldige wandeling. "Wandelen hoeft dus helemaal geen doel te hebben om ervan te genieten.", concludeer ik. Sterker nog, ervan genieten geeft het intrinsieke waarde en betekenis. Net als het leven dus.

"Het was vandaag een mooie wandeling.", zegt mijn vriendin. "Dat was het zeker!", antwoord ik. "Laten we nog een drankje doen en proosten op het Pieterpad", vervolg ik en bestel nog twee drankjes. "Nog 275 kilometer te gaan. Dat lijkt ver, maar is voorbij voor je het weet. Laten we er dus met volle teugen van genieten. Proost!"