Ik ben iemand die de politiek volgt, niet fanatiek en tot in elk detail, wel net genoeg om mijn mening erover op een onafhankelijke manier tot stand te laten komen. Ik wil niet afhankelijk zijn van rechtse, linkse of nietszeggende media die hun manier hebben gevonden om u en mij een richting uit te duwen. 

Dat volgen kan tegenwoordig digitaal en rechtstreeks. Transparanter kan het niet. Je moet er wel even voor gaan zitten, een debat kan uren duren, elke fractie wil optimaal gebruik maken van de toegewezen spreektijd, het uitdragen van idealen en het berijden van stokpaardjes. Alles in het gevecht om de camera, die belangrijk is om publiek te bereiken. Als verkiezingen naderen is het dringen bij de microfoon. Mannen en vrouwen zijn plots allemaal haantjes.

De aandacht verslapt vaak al snel. In maart werd kiezend Nederland dwars door coronaregels heen het stemhokje in gepraat. Omdat, volgens de Minister van Binnenlandse Zaken, uitstel geen optie was. De Premier voegde daar lachend aan toe dat ons land snel een nieuwe regering nodig had. Het bleek lariekoek, waarschijnlijk omdat op dat moment de peilingen voor sommigen gunstig waren. De dames en heren komen inmiddels niet verder dan schaakspelletjes vanuit links en rechts gedachtegoed. Een nieuwe regering lijkt ver weg. Na een half jaar is er geen meter vooruitgang geboekt en voor het volk is niet duidelijk waar de pijn precies zit. Die verkiezingen hadden dus best drie maanden later, onder veiliger omstandigheden, kunnen plaatsvinden. Prioriteit blijkt voor politici een elastisch begrip.

" Links en rechts loopt dwars door partijen heen en sommigen zijn vaag"

Ooit was ons land verdeeld in confessionelen, socialisten en liberalen. Van die duidelijkheid is niets meer over. Links en rechts loopt dwars door partijen heen en sommigen zijn vaag. Kunnen we dergelijke termen niet beter afschaffen? Als we elkaar wat minder uitsluiten en in vakjes duwen, de goeie punten van elkaar omarmen en slechts tegen elkaar ten strijde trekken als het om onverkwikkelijke ideeën van de ander gaat, dan kan er makkelijker zaken worden gedaan. Nu wordt ons zand in de ogen gestrooid over het verwezenlijken van politieke idealen, waarvan iedereen weet dat die niet gerealiseerd gaan worden. Alleen beroepspolitici schijnen er nog in te geloven.