Het is zaterdag, door corona werken wij momenteel alleen in de winkel, onze winkel is niet zo groot en dus mogen er ook niet te veel mensen naar binnen. Het is voor het eerst sinds coronatijd weer echt druk in de winkel, mensen lopen in en uit. Het geeft mij een bepaalde euforie, alsof ik dans op mijn toneel. Het is een gezellige zaterdagmiddag en mijn humeur is goed, de klanten zijn vriendelijk en gezellig. Hier een grapje, daar een opmerking, ouderwets ontspannen doe ik mijn werk, terwijl ik vergeet te eten, en door de doorlopende drukte ook geen tijd heb om te plassen.

Wanneer ik de deur aan het einde van de dag dichtdoe, en de rommel aan het opruimen ben, voel ik dat emotionele gevoel opborrelen. Ik mis je! Ja, ik mis mijn maatje, compagnon en één van mijn beste vriendinnen. Ze is afgelopen januari met pensioen gegaan, de dynamiek tussen ons was uniek in zijn soort. Ik kan het niet uitleggen, maar wij konden werken zonder woorden, wij begrepen elkaar zonder dat wij iets hoefden uit te leggen. Onze samenwerking ging zo vanzelf dat het soms leek alsof wij een verlengstuk waren van elkaar. Mijn compagnon is niet alleen met pensioen gegaan, maar ook nog eens verhuisd naar Frankrijk. Nu heb ik nog steeds een partner in de zaak, maar haar ken ik korter en onze samenwerking is nog niet zo vanzelf als dat het was met mijn oude werkgeefster met wie ik samen deze winkel ben gaan doen.

"Wie had dit ooit gedacht?"

Oh, wat mis ik haar! Wat had ik graag deze zaterdag samen met haar willen beleven, ouderwets gezellig, druk en vol humor. Ze verliet door corona de zaak stilletjes, zonder afscheid, 35 jaar heeft ze in dit pand met de winkel gezeten, waarvan ik zo’n 15 jaar erbij ben geweest, en 4 jaar als compagnon. Ze kon ook niet weten dat ze zou vertrekken in een zeer moeilijke tijd, wie had kunnen voorspellen dat wij corona zouden krijgen en lockdowns? Het voelde wel een beetje alsof ze mij in een puinhoop achterliet, al was dit moment al bepaald voor wij wisten hoe wij er dan voor zouden staan. Natuurlijk bellen wij wekelijks en helpt ze mij wanneer ik haar om advies vraag.

Daar sta ik dan, zaterdag kwart over 5, de laatste rommel op te ruimen, alleen in de winkel, ontroerd door de gedachten die mij nu lastigvallen. Wie had dit ooit gedacht? Alles wat ik met deze moeilijke tijd heb doorstaan, is het afscheid van mijn lieve vriendin en compagnon het lastigst geweest. Ik heb haar even aan de telefoon, vertel hoe wij er nu voorstaan en vertel over de drukte van de dag. Dan hoor ik de woorden; Ik wist wel dat je het zonder mij kan! Ik ben trots op je.
Hoewel ik het gevoel had dat ik aan het doormodderen was, besef ik ineens dat wij er helemaal niet slecht voorstaan, sterker nog, wij staan weer op het juiste spoor. Mijn andere compagnon werk ik nu in, zoals mijn oude werkgeefster en compagnon mij het vak helemaal heeft geleerd. Daar sta ik in onze winkel, trots, blij, verdrietig en ontroerd. Ja, wij staan er nog! Mijn hemel wat mis ik je!