De laatste weken is de leeftijdsgroep 50 plus vaak in het nieuws. Negatieve beeldvorming creëren lijkt daarbij een populaire bezigheid. Het afschaffen van het 65ste levensjaar als norm om te stoppen met werken heeft desastreuze gevolgen. De leeftijd waarop mensen het stempel ‘improductief’ verwerven heeft in de media het vijftigste levensjaar van de mens bereikt. 

Het volk boven de 50 claimt teveel uit pensioenpotten, die ze overigens zelf hebben gevuld. Zij vinden minder gemakkelijk nieuw werk als hun banen verloren gaan, zijn te duur, ook dat nog. Kortom, zij worden nogal eens afgeschilderd als nutteloze veelvraten die de toekomst van de jeugd en ons land in de weg staan. Het is de makkelijke redenering van lieden die uitsluitend denken in termen van verdienmodellen.

Waar komt toch de drang vandaan om alle 50-plussers in een beeld te vatten van mensen boven de tachtig, die liedjes uit hun jeugd zingen. Waarom de suggestie dat mensen van een halve eeuw en ouder bij voorkeur teruggaan of blijven hangen in hun kinderjaren. Waarom wordt de mate van nut van hun aanwezigheid afgelezen aan de kostenpost voor de samenleving? Het eenzijdige broddelwerk waarmee dat allemaal de wereld in wordt geslingerd is een beschamende vertoning. Alsof er in die tussenliggende dertig jaren stilstand is, of geen van hen nieuwe ontwikkelingen tot zich neemt, waarde creëert of heeft.

Kerven van een stigma lijkt het hoofddoel. Te vergelijken met de strontkar die bij landbouwonderwerpen steevast in beeld wordt gebracht. Een methode die al dertig jaar geen realiteit meer is. Manipulatie ten top!

Mensen van negentig filmen bij het zingen van ‘De klok van Arnemuiden’ is prima. Spreek met respect over hun leeftijd en zeg erbij dat zij er op die hoge leeftijd een aangenaam tijdverdrijf in vinden. Onder de zeventig is men met andere muziek groot geworden. Het mag er allemaal zijn en worden gebruikt om een eerlijk verhaal te vertellen. Een verhaal waarin ook de 65-jarige AC/DC fan, die headbangend zijn vrije geest openbaart met het uitkraaien van ‘Highway to Hell’, een plekje krijgt.

Soms is het schipperen. Wij maken volwaardig deel uit van de samenleving en mengen ons in clubs waar leeftijd geen onderwerp is van ballotage. Dan is daar het nieuwjaarsfeestje, met een gemêleerd gezelschap dat meerdere generaties omvat. Er wordt muziek gespeeld die helaas niet de mijne is.

Men verwacht dat ik meezing met klassiekers uit de periode voor de conceptietijd van mijn muzikale interesse. Van mij wordt polonaise lopen verwacht! Jeukvlekken spelen op. Vijftigplussers laten zich niet zomaar bij elkaar op één hoop vegen!