Opstaan, aankleden, ontbijten en weer door naar het werk. Dag in dag uit heb ik vaak hetzelfde ritme. Of ik nu moet werken of vrij ben, ik ben meestal ver voordat de wekker afgaat al naast het bed. Mijn ochtend begint dan in stilte en lekker rustig met een mok koffie. Wat dat betreft ben ik echt vastgeroest in mijn gewoontes. Zelfs wanneer ik mij ga douchen en aankleden volg ik mijn eigen ritueeltje. Vroeger spraken mijn vriendinnen en ik vol walging over vastgeroeste gewoontes. Burgerlijkheid was een vies woord. Het woord droop van vastgeroeste gewoonten en saaiheid. 

Eigenlijk is het niet meer dan een ritme dat je hebt gevonden in het alledaagse leven. Vroeger dacht ik dat zo’n leventje ontzettend saai zou zijn en dat je vastgeroest in je eigen ritme zou zijn. Dit is deels waar en deels onwaar. Het is niet eens echt vervelend om een dagelijks ritme te hebben. Saai zou ik mijn leven niet willen noemen, maar waarschijnlijk kijken mijn kinderen er heel anders tegen aan. Ik hou wel van mijn burgerlijke leventje. Huisje, boompje, beestje, opstaan, aankleden en weer naar het werk. Het is een ritme die ik met mijn ogen dicht kan afwerken. 

Er is wel een nadeel van altijd hetzelfde ritme hebben, de tijd vliegt voorbij! Je hersenen worden namelijk niet meer geprikkeld door een verstoring van dit ritme. Wanneer je een andere plaats bezoekt en je daar voor de eerste keer heen reist, lijkt de weg erna toe erg lang te duren. Dat komt omdat je hersenen onbewust alle nieuwe dingen aan het observeren is. Net zoals toen je een kind was, je moest ten slotte nog alles leren en dus waren je hersenen zeer bewust van alles wat er om je heen gebeurde. De tijd ging dan ook erg langzaam toen je nog kind was. Maar hoe ouder je wordt, hoe sneller tijd lijkt te gaan. Dat heeft meer met onze eigen hersenen te maken, omdat ze gewoon niet meer zo actief alle informatie hoeven op te nemen. 

Dat je in het leven veel doet op herinnering, heeft alles met herhalen te maken. Ik werd mij daar zeer bewust van toen mijn gehoor zo slecht werd. Anderen hadden al veel eerder door dat ik slechter was gaan horen. Ik kon ten slotte nog meezingen met de muziek van Bruce Springsteen. Totdat we een nieuwe cd van hem hadden en ik probeerde te verstaan wat hij aan het zingen was. Het waren nieuwe liedjes en ik kende de tekst niet. Hoe ik ook mijn best deed, verstaan deed ik het niet. Bij een oude cd met de welbekende liedjes verstond ik hem wel, of in elk geval dat dacht ik. Echter zong ik mee op de herinnering en dacht ik daarom dat ik hem nog gewoon kon verstaan.  

Het is gewoon met alles in het leven zo, je gaat vanzelf over in een vastgeroest ritme. Dat is geen saaiheid of burgerlijkheid, dat is gewoon een ritme waar je jezelf prettig bij voelt. Mensen zijn nu eenmaal gewoontedieren en daar waar ik vroeger zo van gruwelde, een burgerlijk leventje, heb ik nu allemaal. Een burgerlijk leventje met huisje, boompje, beestje en een vastgeroest ritme waardoor ik geen wekker meer nodig heb. Saai wil ik het niet noemen, hooguit een beetje voorspelbaar.