In mijn jeugd gingen wij elke zondag naar de kerk, mijn vader was behoorlijk fanatiek en de kerk waar wij bij zaten voldeed niet langer meer aan zijn eisen. Wij stapte over naar een ander kerkgenootschap, eentje die beter paste bij het fanatieke karakter van mijn vader. Alles leek een wedstrijd; je Bijbelkennis bijvoorbeeld, en wanneer ze je konden betrappen op een klein foutje in deze kennis, dan lieten ze het niet na om je daarop te pakken. Aan de tien geboden die in de Bijbel staan hadden zij niet genoeg, deze kerk had er nog een flink aantal zelf bij bedacht.  

In de Bijbel staan de 10 geboden, maar dat was natuurlijk bij lange na niet genoeg. De 10 geboden hadden ook wat extra toevoeging en uitzonderingen nodig. Het gebod; heb u naaste lief, gelijk uzelf. Dat was natuurlijk wel met de toevoeging; behalve andersdenkende, behalve homoseksuelen, behalve … 

Deze kerk had zelf veel moeite met het gebod gij zult niet oordelen. Dat deden zij aan de lopende band. Op mijn 16de gingen mijn ouders scheiden en verliet mijn moeder de kerk, en ik volgde haar graag! Het koste heel wat tijd om los te komen van deze dwingende kerk. Het koste onszelf bijna ons geloof. 

Het is nu, 30 jaar later, niets meer dan een vervelende herinnering maar mijn vertrouwen in het instituut kerk is helemaal weg. Ik heb er geen last meer van in mijn dagelijkse leven, maar zo heel af en toe gebeurt er iets waardoor ik weer heel even mijzelf als jonge tiener voel die maar 1 ding wil, en dat is heel ver weg zijn van deze kerk. Afgelopen week liep ik met mijn jongste zoon in de stad, bij de fontein stonden een groepje mannen theatraal gebarend en meeslepend te schreeuwen over de liefde van Jezus. Op een agressieve toon spraken zij een jonge vrouw aan die op de rand van de fontein zat. “Jezus geneest kanker, wil jij niet genezen worden van kanker?” De vrouw reageerde dat ze geen kanker had, maar natuurlijk had zij kanker, haar ongeloof was haar kanker.

Dat was het moment dat ze de aandacht van deze vrouw verloren. De vrouw keek stoïcijns de andere kant op en zat met een gesloten houding op de rand van de fontein. Wij liepen langs deze mannen en ik herkende hen; de manier van praten van deze kerkgenootschap waar ik 30 jaar geleden bij weggegaan ben. Ook toen gingen ze al de straat op om op een agressieve manier zieltjes te winnen. Ze zijn getraind om weinig ruimte vrij te laten voor vragen. Het zijn de vervelende deur aan deur verkopers waar je niet vanaf kan komen. Alleen zij komen naar de stad en of jij het nu wil of niet, je hebt maar 10 seconden en dan moet je besluiten wat je wil; hemel of hel. Een ongelooflijke agressieve manier van zieltjes winnen. Niet succesvol en ik begrijp heel erg goed waarom kerken leeglopen! 

Deze mannen gaven mij de kriebels, ik zal nooit meer een stap zetten in die kerk! Ik kerk nooit meer, het instituut kerk heeft mijn vertrouwen nooit meer teruggewonnen. Jammer dat ze na 30 jaar en vele weglopende leden nog steeds niet doorhebben dat ze de liefde van Jezus prediken, op een vreselijke liefdeloze agressieve manier.