Op de tv komen de beelden voorbij uit Limburg, België en Duitsland, we zitten stil en geschrokken te kijken naar de beelden. Mensen die geëvacueerd moeten worden vanwege het snel stijgende water, mensen die met man en macht zandzakken aan het vullen zijn, wetende dat het misschien maar een heel klein beetje water zal tegenhouden, maar hoopvol dat het voldoende zal zijn. Politie die de mensen die weg moeten, georganiseerd proberen de steden en dorpen te laten uitrijden. Een journalist vraagt aan een man wat hij achterlaat; Mijn huis, zegt de man geïrriteerd.

De beelden komen later op de dag binnen van het kolkende water dat als een bruine, verwoestende massa door de straten een weg baant, alles wat er staat sleept het mee. Beelden van auto’s die meegesleurd worden door het water zijn indrukwekkend, een huis drijft zelfs voorbij, ik ben verbaasd over de ravage, over de kracht dat het water heeft. Journalisten doen hun werk, natuurlijk moeten ze een verslag maken, toch voelt het als inbreuk op de privacy. Anderzijds de wereld wil het ook weten en misschien willen deze mensen hun verhaal ook wel vertellen.

De beelden gaan terug naar Nederland, naar dorpen waar het water wat later wordt verwacht, het water gaat via de rivieren richting de zee, rivieren die inmiddels de hoeveelheden nog maar amper aankunnen. De zandzakken worden gevuld en dijken worden ermee verstevigd. Mensen werken zij aan zij, geen mondkapjes en geen 1,5 meter afstand. Wie kan zich op zo’n moment nog druk maken over corona? Daar denk je niet meer aan, wanneer er een alles verwoestende kracht langs komen gaat, of net is langs geweest. De cijfers van de aantallen positief geteste mensen kunnen je dan een rotzorg zijn, nu is het zaak om samen te werken, en geen gezeur over vaccinaties of positieve pcr testen. Daar is nu gewoon geen ruimte voor.

"Ze zijn daadkrachtig!"

De mensen die zijn getroffen, ze staan niet verslagen bij hun huizen, nee ze zijn daadkrachtig! Ze lopen hun huizen weer in, ze nemen de schade op, vloeren die als golfplaten kromgetrokken zijn, modder en vuil tot halverwege de muren. Puinruimen, samen de schade en rommel opruimend.

Het is alweer even geleden, maar toen er over het dorp waar ik woon een tornado gegaan was, en het halve dorp onder het puin lag, ook toen liepen de mensen er niet verslagen bij, maar daadkrachtig. Met zijn allen ruimde wij het puin op dat het natuurgeweld had achtergelaten. Binnen een paar dagen was er nog genoeg ravage van bomen te zien, maar de grootste zooi was al weg. Ook dat zie je nu gebeuren, al is de omvang van deze ramp vele malen groter! Ik hoop dat ook als het nieuws alweer oud is, deze mensen niet vergeten worden! Want de schade zal onbetaalbaar groot zijn!