Waarom we gewoon moeten praten

Waarom we gewoon moeten praten

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Veel begrip was er, toen in onlangs Petra Ottenhof, de organisator van anti-corona-maatregelen-demonstraties in Zutphen, uitnodigde in mijn podcast-studio. Volgelingen die het met haar eens zijn waren blij dat wij hun kant van het verhaal belichtte. De meerderheid die de maatregelen prima vindt gaf aan respect voor mijn geduld te hebben.

Kritische vragen rondom de huidige maatregelen kan ik snappen. De angst voor het vaccin is ook niet vreemd. Of ik 'm ga nemen weet ik nog niet. Ik ben ook nog niet aan de beurt. De uitnodiging naar de organisator ging de deur uit toen ik zag dat ze in een Telegram-groep over mij aan het praten waren. Vanuit journalistieke interesse zat ik daarin, om te volgen wat ze doen. Dat was niet de bedoeling, werd mij vertelt. Ik mocht alleen actief deelnemen. Aandacht aan hun schenken in een podcast was voldoende.

Op social media werd er discussie gevoerd. Voorstanders van de maatregelen gaven relatief netjes hun mening, gros van de tegenstanders had maar een paar antwoorden onder de sneltoets zitten. In mijn ogen zet je jezelf volledig buiten spel wanneer je 'schapen' gaat roepen. Iets wat mijn podcast-gast overigens beaamde in het interview. Inhoudelijke reacties vanuit die laag van de samenleving blijven vaak uit. Ik vind dat zij zich ook niet mogen meten aan de demonstranten die graag in gesprek gaan en liefdevol hun mening proberen te geven.

"Met sommige mensen valt geen gesprek te voeren"

Wanneer je tegen iemand die enkel emojis van schapen zegt dat hij een wappie is, is het huis te klein. Ze willen totaal niet naar je punten luisteren en kunnen vaak enkel korte en slecht geformuleerde reacties plaatsen. Dat vind ik jammer, want ik ga graag in gesprek met mensen die anders denken dan de gemiddelde Nederlander. Maar met sommige mensen valt geen gesprek te voeren.

Een tijd geleden schreef ik wat over een corona-demonstratie in de stad. De complotdenkers waren toen boos op mij, omdat ik verbolgen opschreef dat er kinderen bij aanwezig houden. Woest waren ze. Nu krijgen zij aandacht, dus het zou een logisch gevolg zijn dat de meerderheid die alles prima vindt ook boos is. Maar dat is niet zo. Ze uiten respect voor het feit dat wij ze een platform geven, ook al zijn ze het totaal niet eens met de spreker.

De podcast waar deze column over gaat...

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.