Sranantongo
Joop Hekkelman.

Sranantongo

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Wij hadden een deelnemer aan het songfestival die enkele zinnen in Sranantongo zong, een Surinaamse taal die voortkomt uit de tijd van de slavernij. De zanger had weinig succes en eindigde onderaan de ranglijst. Dat lag vast en zeker niet aan de taal die hij bezigde. Het kan gebeuren dat jouw liedje niet goed genoeg is in de ogen van het publiek. De zanger geloofde in zijn tekst en als ik hem was zou ik daarom niet wakker liggen van het tegenvallende resultaat.

Dat sranantongo was ooit verboden in Suriname, maar heden ten dage manifesteert het zich als de tweede taal van het land. Het heeft een diepgewortelde geschiedenis. In straattaal schijnt het gewild te zijn. Men is er trots op en dat resulteerde zelfs ooit in een rel toen, de onlangs door het ijs gezakte zogenaamde BN’er, Femke Louise sranan in de verkeerde context gebruikte. Trotse Surinamers kwamen daartegen in het geweer, zij vonden dat hun cultuur werd gekaapt door iemand van een andere kleur die er te populair mee wilde doen.

In Nederland kennen we ook talen die worden misbruikt; Fries, Limburgs en Nedersaksisch bijvoorbeeld. Vooral reclamemakers en cabaretiers hebben er een handje van. Op school mocht na de Tweede wereldoorlog jarenlang geen van die talen worden gesproken. Dat werd als minderwaardig beschouwd. Duits, Frans en Engels werd en wordt ons wel aangeleerd. De moedertaal werd in de ban gedaan, maar gelukkig niet uitgeroeid. Waar al die leerkrachten destijds de wijsheid vandaan haalden dat eigen lokale talen de ontwikkeling van het kind in de weg stond begrijp ik nog steeds niet. Meertaligheid heeft een meerwaarde, dat hoorden zij te weten.

"Momenteel zijn de minderheidstalen in ons land bezig aan een revival"

Wij hebben in ons land dus ook een geschiedenis met het verdringen van moedertalen. Jammer dat wij, brave Nederlanders, in tegenstelling tot Surinamers, die niet massaal durven en durfden verdedigen. Momenteel zijn de minderheidstalen in ons land bezig aan een revival. In krantenberichten wil men ons met vastgeroeste vooroordelen anders doen geloven, maar het is echt waar.

Ik denk daarom dat het een kwestie van tijd is tot we op het songfestival een Friese, Limburgse of Nedersaksische tekst horen zingen. Cornald en zijn kornuiten liften graag mee op populair sentiment. Dan staat er vast een artiest op die zich eraan wil wagen en komen er documentaires op tv. Ikzelf houd het liever bij gemeende en structurele aandacht voor taal en cultuur.

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.