Mijn man en ik staan net op het punt onze hond te gaan uitlaten, wanneer onze telefoon gaat. De huistelefoon, meestal zijn het mijn schoonouders, dus ik pak op. Een huilende dochter krijg ik aan de telefoon. Mag ik papa even? Uh, wacht even, waarom huil je? Wat is er aan de hand, wie heeft dat gedaan? Meteen gaan alle alarmbellen af, want onze dochter woont wel in de grote stad in een studio, en overal loert natuurlijk gevaar. Al heeft ze zich zeker wel bewezen als een verstandige jonge vrouw.

Op mijn vraag waarom huil je geeft ze antwoord; je mag niet lachen! Oh, die had ik niet aan zien komen, ik had alle rampen in mijn hoofd al voorbij zien komen, helemaal omdat ze niet mij nodig had. Niet lachen? Vraag ik verbaasd, nee ik mocht echt niet lachen. Er liep een muis door haar kamer heen. Dus ik herhaal; een muis? Mijn man die meeluistert en al bijna een honkbalknuppel van zolder heeft gehaald, schiet in de lach. Een muis! Ze belt helemaal overstuur op naar huis voor een muis!

Schijnbaar had ze nogal hard lopen gillen want haar buurman kwam aan haar deur vragen wat er aan de hand was, en ze hangt zonder verdere uitleg op. Uhm, zal wel een leuke buurman zijn, zeggen we nog tegen elkaar. Toch niet helemaal gerust op dat ze niet weer terug zal gaan bellen, wachten we maar even met de hond uitlaten. Nog geen 15 minuten later gaat de telefoon weer. Met de woorden; mag ik terug naar huis komen, alsjeblieft? Die muis rende net naar mijn bed toe.

"Nee, ik dacht het niet!"

Daar gaat onze avond met zijn tweetjes, het zijn zulke zeldzame avonden, maar deze gaat ook even niet door, een 45 minuten later terwijl ik gebukt sta bij een lekkage in de keuken, ja dat kan je er dan ook wel bij hebben, komt onze dochter de tuin in met haar fiets en een rugzak. Mopperend trekt ze haar jas uit, ik kom weer thuis wonen! Nee, ik dacht het niet! Niet voor een muis! Dus morgen gaat mijn man wel kijken in haar huis, misschien zelfs een nachtje proefslapen, want onze dochter is niet zomaar overtuigd. Haar buurman heeft muizenvallen gezet in haar huis en de klusjesman van de huurbaas is gebeld, hopelijk kan ze voor het weekend weer terug naar haar eigen huis.

Toen onze dochter op zichzelf ging wonen had ik er wel even last van, maar het wende toch wel erg snel. Het is best wel fijn om meer ruimte te krijgen en oh zij is er ook heel erg aan toe. En voor een huismuis gaan we toch niet terug naar huis? Echt niet! Nu kan ze wel een paar nachten blijven slapen, tot haar huismuis gevangen is. Ben blij dat het geen spin was! Want wanneer je denkt dat dit erg is, wacht maar tot ze een hele grote spin in huis vindt!