Dilemma
Joop Hekkelman.

Dilemma

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Ik ken nog de tijd dat iemand iets in vertrouwen met je wilde delen. In zo’n gesprek kwam je vaak meer aan de weet dan de bedoeling was. Omdat jou als ontvanger om zwijgen was gevraagd kwam de boodschap niet verder. Soms was de inschatting verkeerd en trof je een coronationstreetachtige figuur, die nog nooit van discretie had gehoord.

Artsen, notarissen en ambtenaren zijn enkele van de beroepsgroepen die ongevraagd vertrouwelijke informatie opdoen waarover zij moeten zwijgen. Dat geldt ook voor advocaten. Het is maar goed dat hier en daar het beroepsgeheim geldt.

Als er belangrijke beslissingen worden uitgebroed dan wil je dat in alle rust kunnen doen. Je wilt niet dat iedereen meediscussieert en de boel frustreert. Daarin heeft de media een belangrijke rol, doorgaans zijn die niet bijster terughoudend als het gaat om dat soort informatie. De drang om met een primeur te komen is enorm.

"Van mij mag alles gezegd en geschreven worden"

Ik vraag me wel eens af waar de grens ligt voor journalisten. Zij komen in hun onderzoekswerk informatie tegen waarbij de vraag kan worden gesteld ’kan ik daar wel wat mee doen?’ Zo’n moment van afvragen zag ik de voorbije week bij de blamage in het formatieproces.

De manier waarop de informatie over straat werd gesleept is van een onbeschrijfelijke domheid. Daarover geen misverstand. Echter, in deze kwestie hoor ik de media zelf op geen enkele manier spreken over de rol van de fotograaf. De man kiekt bij toeval een bijzondere tekst, waarvan hij weet dat die niet voor hem bestemd is. Zou bij hem ook maar één moment twijfel zijn opgekomen of het wijs is er wat mee te doen? Hij kon immers slechts gissen naar aanleiding en context van de notitie. De bron is niet bevraagd.

Van mij mag alles gezegd en geschreven worden, het liefst wel met enig moreel besef. Hoewel ik daar in dit geval niet zeker over ben, til ik er niet te zwaar aan als dat achterwege is gebleven. Wat zichtbaar werd gemaakt is onthutsend. Dat mag niemand missen.

Slechts één tv-moment zag ik de fotograaf voor de camera glunderend vertellen van zijn ontdekking; alsof hij het beste verhaal voor de schoolkrant had geschreven. Daarover streng zijn past mij niet, omdat ik natuurlijk wel één van de zeventien miljoen ‘Coronationers’ ben die al lang een vermoeden had en daarna volop smult van de gevolgen van zijn vondst.

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.