Soms loop je keihard aan tegen generatieverschillen. Die manifesteren zich op velerlei manieren. Dat kan gaan over leeftijdsverschillen, maar ook over verschillen binnen eenzelfde leeftijdsgroep. Dat laatste leid ik af van de  digitale wereld, waar de generaties software en hardware ons om de oren vliegen. Het één is nog niet ingeburgerd of de volgende generatie staat alweer klaar. Nauwelijks bij te houden. Dat geldt soms ook voor mensen.

Waar je mee opgroeit raakt vertrouwd. Kinderen, zelfs de allerkleinsten, weten  niet beter dan dat je met je vinger over een scherm veegt om een nieuwe pagina te ontdekken. Zeventigplussers die er gevoel voor hebben, of via werk al jaren met een computer werken, redden zich er ook goed mee. Al is het soms lastig om alle nieuwigheid te volgen. Maar ja, moet je álles willen weten of leren kennen? Op dit vlak is het naar mijn mening niet anders dan met elke ervaring die het levenspad kruist; kwestie van keuzes maken.

Zelf behoor ik tot de generatie boven welke de tweedeling tussen digibeten en hen die er mee overweg kunnen soms schrijnend naar voren komt. De mogelijkheden van de digitale wereld zorgen er voor dat je samen makkelijker en sneller kunt overleggen, en beslissen. Voor samenwerking hoef je niet meer perse bij elkaar te zitten, de vorm is compleet veranderd in de voorbije twintig jaar.

"Aan hun manier van denken is de laatste decennia niets veranderd"

Toch zijn er nog mensen die, geheel volgens de aangeleerde traditie, de eerstvolgende fysieke vergadering afwachten om samen die besteding van 50 euro uitgebreid te bespreken. Aan hun manier van denken is de laatste decennia niets veranderd. Dat is tenenkrommend voor hen die snel vooruit willen. Mij baart dat zelfs zorgen. Hoe willen deze mensen zich staande houden, erbij blijven horen, als de omgeving onophoudelijk in beweging is en informatieuitwisseling snel en adequaat handelen vraagt?

De bedoeling van participatie is dat iedereen op één of andere manier blijft meedoen in de maatschappij. Die kans ligt er voor iedereen en de digitale snelweg is een fantastisch hulpmiddel. Als ik opa’s en oma’s van negentigplus zie appen met hun achterkleinkinderen dan word ik vrolijk. Zij hebben geïnvesteerd in zichzelf en hebben begrepen dat een leven lang leren niet ophoudt bij het bereiken van de pensioenleeftijd. Degene die achterover leunend de vergadering van volgende maand afwacht, in plaats van dat ene mailtje te beantwoorden, zet zichzelf helaas buitenspel.