Bossen zijn belangrijk om co2 vast te leggen. Niemand zal dat ontkennen. We moeten dus zuinig zijn op het groen in onze omgeving. Een perceeel bosgrond  heeft een functie die ons allemaal aangaat, ook als het om particulier bezit gaat. De voorbije jaren is de term ‘delen is het nieuwe hebben’ in zwang geraakt. Als dat ergens op van toepassing is dan is het wel de bosrijke omgeving waarin we leven. Bomen, mits er genoeg staan, leveren een belangrijke bijdrage aan schone lucht.
 
In Lochem, of specifieker in Barchem, is nogal wat te doen om de bouw van een zestal woningen, waarvoor een bosperceel moet wijken. In het kort: de gemeenteraad ging akkoord na het nodige gesoebat en wisselgeld van de projectontwikkelaar (aanleg van een fietspad en compenserende inplant, 10 kilometer noordelijker). De plannen zijn afgelopen zomer de ijskast ingegaan na protest van omwonenden. Nu ligt er een nieuw voorstel van projectontwikkelaar en gemeentebestuur. De compensaties zijn overboord gekieperd en de helft van het bos blijft overeind. De presentatie in de pers is gebaseerd op de ruimte die verordeningsartikelen toelaten.

 
Zo’n compromisvoorstel is achterhaalde polderpolitiek. Hebben degenen die zo hardnekkig met voorstellen komen wel door dat bomen van levensbelang zijn? De verdringing door woningen of het rooien ervan (buiten noodzakelijk onderhoud) zal niet snel belangrijker zijn dan de functie die zij hebben. Heeft van doen met dat delen en hebben.

"Het was er een feest van diversiteit"

Bomen hebben ook invloed op de belevingswaarde van een gebied. Ik groeide op in de omgeving van buurtschap Quatre Bras, halverwege Gorssel en Eefde. Daar struinden we in onze jeugd door een bosgebied, precies op de grens van deze twee dorpen. Je trof er loofbomen, naaldbomen, struweel, heide, wild en reptielen aan. Het was er een feest van diversiteit, dat stand hield tot in de jaren zeventig een projectontwikkelaar er brood in zag. Landhuizen met royale opritten gesitueerd langs een asfaltweg, achter hoge hekken, waren het gevolg. Publiek had er niets meer te zoeken.

 
De graag gebezigde dooddoener - dat door de eeuwen heen altijd veranderingen in het landschap gaande zijn geweest - gaat niet meer op, het gemeenschappelijke belang is te groot geworden. Bos inruilen voor woningbouw is jaren zeventig politiek, toen bomen slechts als hinderlijke sta-in-de-weg werden gezien. Inmiddels weten we beter. Wat verloren gaat komt nooit meer terug zolang het ‘ik’ en ‘het delen’ elkaar in de weg zitten.