We hebben weer een collectief onderwerp om over te klagen. Het warme weer is net achter de rug en nu hebben we de onduidelijke overheidsregels ontdekt waar we allemaal mee geconfronteerd worden. Op zich niets nieuws natuurlijk, maar omdat de vrijheid van bewegen in de openbare ruimte ermee gemoeid is raakt het diep.

Vooral omdat die ruimte beperkt wordt en onderlinge afstand wordt verlangd. We moeten de sociale omgang inperken tot mensen van dezelfde categorie.  Maar ja, we hebben een samenleving gecreëerd waar elk mens in vele sociale kringen  verkeert. Bij welk feestje, welke vergadering, welke club mag ik me nog wel vertonen?

Werk je toevallig in het onderwijs of de zorg dan is het lastig, omdat je een vitaal beroep hebt begeef je je onvermijdelijk temidden van iedereen. Ouders moeten hun kinderen bij het schoolhek afzetten, samen uit eten mag in groejes van maximaal twee of van hetzelfde gezin, niet meer dan zes personen tegelijk op jouw verjaardagsfeest.

"Slechts tekeer gaan tegen alles wat niet deugd is minder constructief..."

Het onbehagen over de overheidsmaatregelen, die ons moeten behoeden voor een fatale aanval van een aanstormende pandemie, neemt toe. Tot zover het gemopper. Slechts tekeer gaan tegen alles wat niet deugd is minder constructief dan veranderingen tot stand brengen waar iedereen wat aan heeft. 

Laten we in dat opzicht even naar onszelf kijken. Waarom zijn we zo ongeduldig dat we zelfs de meest basale regels negeren. Een beetje afstand houden is toch geen ramp? Het lijkt erop dat we om egoïstische redenen de creativiteit niet willen aanspreken om van niets nog iets te maken. Waarom bezitten we niet het vermogen om te berusten en nieuwe wegen te zoeken naar dat ondefinieerbare begrip – geluk –  waar we blijkbaar naar hunkeren.

Als we nu eens massaal gaan denken in termen van solidariteit. Dan worden de beperkingen wellicht draagbaar. Er circuleert een idee dat zestigplussers zich koest moeten houden, zodat de werkende generaties minder beperkt worden en de economie draaiende houden. 

Geen verkeerde gedachte, vooral omdat is gebleken dat de senioren het nut daarvan al inzien. Een beetje rekening houden met elkaar is zo gek nog niet. Er zijn legio varianten en afspraken te bedenken, binnen regio’s, tussen groepen mensen en binnen families, die naast elkaar kunnen functioneren, zogenaamde bubbels. Dat kan er voor zorgen dat iedereen zoveel mogelijk zijn ding blijft doen binnen het gezamenlijke maatschappelijk speelveld. Laat dat nou juist een belangrijke levensbehoefte zijn.