Als ik iemand hoor spreken met een accent dan word ik nieuwsgierig naar de herkomst en vraag ernaar, uit belangstelling voor de achtergrond van de persoon. Iemand uit Groningen vraag ik ook nog of hij uit het Westerwold komt of van het Hoogeland. Er komen altijd leuke gesprekken uit voort, op basis van gelijkwaardigheid. Weerstand heb ik nooit gevoeld.

Mij is vaak gevraagd of ik in het Noorden van het land woon, soms zelfs of ik uit Denemarken kom. Voor Randstedelingen hebben wij uit het oosten een tongval die hen vreemd in de oren klinkt. Ik heb gemerkt dat velen van hen gemakshalve alles ‘Gronings’ noemen. Zijn hun vragen oprechte belangstelling of vinden zij volk met een afwijkende tongval minder interessant? Waarom anders wordt van iemand met een zuidelijk, oostelijk of noordelijk accent op televisie een ondertitel weergegeven en niet van een Hagenees of Amsterdammer? Waarom zo vaak een karikatuur of persiflage? Waarom nemen aspirant tv-presentatoren die niet uit de Randstad komen spraakles om hun herkomst af te leggen voor een baantje in Hilversum?

Aanpassen omdat je niet jezelf mag zijn en angst er niet bij te horen. Al was het maar om te voorkomen dat er altijd wel iemand opstaat om jou aan de schandpaal te nagelen vanwege je afkomst of een verkeerd uitgelegde grap. Daar blijkt podium voor te zijn!

"Daar blijkt podium voor te zijn!"

Gesprekken, die tot een maand geleden frequent op televisie waren te zien en te horen, over hoe de mens één is in verscheidenheid, zijn noodzaak. Echter, de extreme opvattingen aan weerszijden zorgen voor een benauwende sfeer. We zijn bang geworden om iets verkeerds te zeggen. De jaren vijftig zijn terug; achter je eigen voordeur over de buren praten, maar hen niet in de ogen durven kijken. We zijn liever bezig met de waan van de dag.

Ik hoorde duizend meningen die erop neerkomen dat iedereen elkaars gelijke is, maar hiërarchie zit nog immer diep verankerd. Vraag het een willekeurige Groninger, die onlangs de zoveelste aardschok te verwerken kreeg en al jaren bezig is zijn huis te stutten. Uitgebuit en berooid blijft hij achter.

Zij die zich superieur voelen en tergend langzaam niets doen, hebben huiswerk te maken. Laten we hen een cursus inlevingsvermogen aanbieden. Daarna mag iedereen meedoen met onderwerpen als: schouders ophalen over ongelukkig geformuleerde opmerkingen, teentjes intrekken bij frustratie en werken aan zelfbewustzijn. Ons land zal er mooier gaan uitzien.