Het is zondagmorgen zeven uur. We maken ons op voor de eerste wandeltocht van de week. In deze contactloze tijd ons enige dagelijkse uitje. De zon staat al uitbundig te doen aan de hemel. We kijken elkaar aan: welke richting wordt het? De uiterwaarden of het bos. Vandaag lopen we naar de IJssel, we willen het weidse landschap. Alleen de vogels doorbreken de stilte. Zij kwetteren hun vrijheid luidkeels van zich af. Als we het dorp verlaten komt de geur van een koeienstal ons tegemoet. Heerlijk dat mengsel van luchtjes; mais, kuilgras en koemest, wat stelt het platteland voor zonder vee.

De weilanden met weelderige grasgroei zijn omzoomd met meidoornstruiken in beginnende bloei. We ontdekken kleine pareltjes van eenvoud, een uitgebloeide paardenbloem. De volle pluizenbol schittert in het zonlicht. De wind heeft er nog geen vat op kunnen krijgen. Verderop groeien heggen die met vakmanschap zijn gevlochten. Een waar kunstwerk. Op een bankje nemen we even pauze en kijken naar de overkant van de IJssel. Achter kale bomen doemt het kasteel van Nijebeek op. In de kale bomen tellen we twintig ooievaarsnesten. Dertig jaar geleden waren er nog maar een handvol in ons land.

"We passeren een plek waar storm enkele jaren geleden een rij populieren velde"

We passeren een plek waar storm enkele jaren geleden een rij populieren velde. Daarachter uitzicht op het hooiland waar jeugdherinneringen liggen. De klotsende golfslag nam elk jaar een stukje van het land. Nu liggen er stevige kribben, het ‘landjepik’ is verleden tijd. Over de dijk betreden we het ‘droge’ land. De vlakte van de enk strekt zich voor ons uit. Op de voorgrond enkele boerderijen en daarachter de kerktoren van ons dorp, die trots boven de hoge bomen uitsteekt.

Na de wandeling van een paar uur, strekken we de benen, drinken koffie en genieten nog wat na. Morgen de andere kant van het dorp. We hebben keuze, elke dag een nieuwe variant. Coulissen, water, bos, uiterwaarden het is op loopafstand voorhanden.   

Terwijl ik dit schrijf besef ik dat dit verhaal ook anders had kunnen klinken: bah, de hele dag binnen zitten! Of over het saaie bestaan als je geen mensen mag ontmoeten! Als er niks anders te doen is dan moet je wat! 

Aandacht en nadruk leggen op het negatieve daar word je doodongelukkig van. Tel je zegeningen, welke dat ook mogen zijn, en oefen wat geduld, dan houd je het langer vol.