Zo’n zestig jaar geleden werd mijn familie getroffen door  tuberculose. Mijn zus, mijn grootvader en een nicht werden opgenomen in een sanatorium. Daar moesten zij ruim anderhalf jaar verblijven om te herstellen van hun longaandoening. De ouders werd twee keer in de week een bezoekje toegestaan. Wij als kinderen mochten een keer in de zoveel maanden op bezoek, na allerlei tests. Risicovolle contacten werden gemeden en meerdere keren op een dag handen wassen werd routine.

Vele jaren werden we nog onder controle gehouden, ook al hadden wijzelf die ziekte niet opgelopen. Toen mijn grootvader een kleine twintig jaar later overleed werd de hele familie opgeroepen voor controle. Zelfs ons eerste kind van zes maanden oud kreeg 15 jaar na dato de welbekende krasjes. Enkele jaren later kreeg ik opnieuw een oproep om mij te melden op het Consultatiebureau. Ergens ver weg op een school was tbc geconstateerd. Een familielid stond voor de klas die ermee geconfronteerd werd. 

Tuberculose is onder controle gebracht met discipline en een adequaat volgsysteem. Essentieel voor een succesvolle aanpak is de opvolging van adviezen over hygiëne en hoe om te gaan met sociale contacten. De les uit het verleden maakt dat ik na gelegenheden als recepties en condoleances nog immer direct of bij thuiskomst mijn handen was. Er zijn mensen die dat onzin vinden, maar ik weet beter. De preventieve maatregelen tegen het huidige corona virus zijn dezelfde als die voor tuberculose. Het verschil met toen is dat ik zestig jaar ouder ben en minder vitaal dan een kind van acht.

"Iedereen, dus ook mij, kan het zomaar overkomen"

Nu maak ik deel uit van de vatbare leeftijdscategorie waartoe mijn grootvader destijds behoorde. Iedereen, dus ook mij, kan het zomaar overkomen. Toch zou ik me niet graag, net als hij, schuldig voelen over het binnenbrengen van een ernstige ziekte in mijn directe omgeving. Daarom ben ik blij dat mij, ondanks de ellende waaruit het voortkwam, handen wassen en afstand houden met de paplepel is meegegeven. Ik ben overtuigd van het nut ervan. 

Het is onbegrijpelijk dat er mensen zijn die nonchalant doen over de verspreiding en het oplopen van COVID-19. Noord Italië is voor hen nog steeds ver weg. Over rechtstreekse besmetting in de eigen omgeving willen zij niet nadenken. Zo’n opvatting getuigt van naïviteit.

Voor mij voorlopig geen welkomsthand, omhelzing of  gezellig uitje naar een omgeving waar ik gevaar vermoed. De realiteit van vandaag verdraagt geen lichtzinnigheid.