Deze week reed ik langs een park met hoge bomen, daaronder een kleurrijk tapijt van krokussen. Onder die bomen in dat park is het alsof de zon alle dagen volop schijnt. Het voorjaar laat zich niet tegenhouden door donkere dagen met veel regen. We ontwaken uit de winterslaap. Elk jaar opnieuw ervaren we de opkomst van een krokusveld als bijzonder, als een wonder dat telkens terugkeert en waarvan de schoonheid ons altijd weer weet te raken. 

Een krokuspark kondigt een nieuw tijdperk aan; het voorjaar. De krokus als symbool van een nieuwe start; dat ons het gevoel geeft het begin te staan van iets moois. Daarna volgen de zomer, de herfst en de winter. Gewoon  zonder hoogdravende gedachten kijken en genieten van het moment mag ook. Dit voorjaar vliegen me ook de uitnodigingen om de oren voor die andere belangrijke bron; de moedertaal. Van Westerbork tot Zevenaar overal in het Nedersaksische taalgebied wordt me verteld dat ik welkom ben. 

"De mensen willen streektaal op het menu van hun bijeenkomsten"

Ieder jaar is er in de eerste maanden van het jaar op het gebied van de streektalen meer reuring dan in de overige maanden van het jaar. De mensen willen streektaal op het menu van hun bijeenkomsten. Deze keer lijkt het meer dan voorgaande jaren. Ongelooflijk hoeveel schrijfwedstrijden, lezingen en cursussen er worden georganiseerd met het label streektaal. Wetenschappelijk kan ik het niet onderbouwen, maar het lijkt erop dat de taal van de eigen streek wordt herontdekt. Er groeit besef dat die taal de moeite van het spreken en bewaren waard is. Ik ken geen onderzoeken waarmee mijn waarneming wordt bevestigd, ik hoop dat ik de werkelijkheid zie. 

Zou het met de streektalen en de dialecten net gaan als met de krokus in het voorjaar? Als het tastbaar aanwezig is beseffen we dat het bij ons hoort en nooit mag wegraken. Soms is het een tijdje verdrongen naar de achtergrond, maar altijd latent aanwezig om elk voorjaar in alle heftigheid de kop boven de grond te steken. Maar die moedertaal hè: die kan geen winterslaap verdragen. Die moeten we het jaar rond koesteren als een bijzonder plantje. Wie zijn afkomst recht wil doen doet er goed aan de taal van thuis in de armen te sluiten en te laten bloeien; als de krokus in de lente, de klaproos in de zomer, de chrysant in de herfst en de kerstroos in de winter.