Er wordt wel eens gezegd dat de mens een kuddedier is. Dat slaat dan op gedrag dat men elkaar nogal eens navolgt. Of men niet voor elkaar wil onderdoen, wil laten zien er bij te horen of dat het om een ondoordachte gewoonte gaat is niet altijd even duidelijk. Onlangs was ik zelf de mens in de kudde. 

We zijn op zoek naar een passend kastje. Het is zondagmorgen elf uur en niets houdt ons tegen om een bezoekje te brengen aan IKEA. We zijn niet de eersten. Het kost enkele etages klimmen om een plek te vinden voor onze auto. 

Eenmaal binnen schuiven we aan bij een rij koop- of kijklustigen, de categorieën zijn lastig te onderscheiden. We wandelen op ons gemak langs opstellingen met sfeervol ingerichte zithoekjes en van alles waarmee wooncomfort wordt aangeprezen. Ergens halverwege de route vinden we een exemplaar dat ons aanstaat. We noteren het nummer om straks de juiste dozen uit de magazijnstelling te trekken.

"Pas dan begrijp ik de horde hongerigen voor de vitrines"

Geheel volgens de strategie van de winkelketen worden we langs het restaurant geleid. Natuurlijk hebben we op dat moment trek in koffie met iets erbij. Echter, we stuiten op twee lange rijen wachtenden van elk minstens honderd mensen. Hele families staan geduldig te wachten op hun warme maaltijd. We zien een gaatje en sluipen er langs, wij komen immers slechts om iets te drinken. De dame bij de kassa slaat vier euro en tachtig cent aan voor twee koppen koffie en twee saucijzenbroodjes. 

Naïef als ik ben vraag ik of ze dat wel goed heeft en merk op dat deze consumptie op een willekeurig terras minstens twee keer zo duur is. Ze kijkt op het scherm en bevestigt haar bedrag. Pas dan begrijp ik de horde hongerigen voor de vitrines met de warme hap. Goedkoper kun je de familie op zondag niet mee uit eten nemen. Ik vraag me af hoeveel van deze mensen de winkel van binnen hebben gezien. Over branchevermenging doet niemand hier moeilijk.  

We pakken onze kast uit de stelling en gaan huiswaarts. Daar wacht een klus van minstens vijf uur, met veel zweet en denkwerk. Het is puzzelen met honderden stukjes om de planken, schroefjes en moertjes op de juiste plek monteren. Eigen tijd wordt niet berekend. Het goedkope bakje koffie blijft hangen als herinnering, onder de noemer: dat kunnen we wel vaker doen. Het lot van een kuddedier!

Advertentie