In het voorbije weekend hebben we een flinke wandeling gemaakt over het Mantingerzand; in het midden van de provincie Drenthe. Een prachtig natuurgebied van 788 hectare, met bloeiende heide, zandverstuivingen, vliegden, jeneverbes en hier en daar groepjes berken of eiken. Geen eiken die vijf meter zijn opgesnoeid om als stoffering langs wegen te staan. Deze krijgen kans te groeien in natuurlijke vormen, zoals voor een eikenboom is bedoeld. Dikke zijtakken op manshoogte, prachtige klimbomen. 

Gaandeweg de wandeling kwam ik in de ban van nostalgische gevoelens. Die werden versterkt toen we langs de rand van het gebied liepen met uitzicht op een weiland met koeien. Ik dacht aan het Rijsseltbos, op de grens van Gorssel en Eefde. Qua oppervlakte een schim van het Drentse natuurgebied, maar de vegetatie en de looppaden deden er sterk aan denken.

Dit mini-natuurgebiedje is veertig jaar geleden ten prooi gevallen aan projectontwikkelaars. Sindsdien staan daar op 10 hectare een stuk of 10 landhuizen. Meteen is er een hek omheen gezet, met intercom aan de poort, want niemand mocht daar zo maar nog wat te zoeken hebben. Doodzonde! Wiens belang diende de ruinering van zo’n mooi gebied eigenlijk?  Woningnood is er niet mee opgelost. Regeren is vooruit zien. Hier ligt het bewijs dat deze term de burelen van het gemeentehuis en de lokale politiek destijds nog niet had bereikt. Groene longen en biodiversiteit waren van ondergeschikt belang, evenzo het recreatieve genot voor de lokalen.

"Ik behoor tot de twintigers van toen"

Het gebeurde allemaal in de zeventiger jaren, toen we de zogenaamde vooruitgang niet in de weg wilden staan. Ik behoor tot de twintigers van toen. De generaties boven mij maakten de dienst uit; hen is een en ander te verwijten. Mijn generatie evenzeer, want er klonk geen jeugdprotest, wij waren met andere zaken bezig.

Ik moet het doen met herinneringen: spelen met buurkinderen in een decor van heide en struweel; doelloos ronddolen met gedachten die wegdreven van de waan van de dag; voetballen op het aanpalende sportveld of op een plek in het bos, met een paar bomen als tegenstander. Wat had ik er graag willen struinen met mijn kleinkinderen, om hen mee te geven wat mij nooit heeft verlaten.

Foto’s zijn er niet en het Mantingerzand ligt te ver uit de buurt om bij mijn nazaten hetzelfde gevoel op te wekken. Ons past schaamte, omdat we het lieten gebeuren. De schade is onherstelbaar.