Het is weer de tijd om ’s avonds de gordijnen dicht te trekken, kaarsen aan te steken en na een frisse wandeling de chocolademelk warm te maken, met een flinke toef slagroom natuurlijk. Tijd om kerstcadeaus uit te zoeken en stil te staan bij wat we voor elkaar betekenen. En ja, het is ook tijd om een eind te breien aan het schrijven van deze column.

Wat ooit begon als een leuk idee, met z’n allen om de beurt iets schrijven over toeristisch Lochem, veranderde al snel in een one-woman-show. Niet dat ik in mijn eentje toeristisch Lochem draai, maar het bleek dat een stukje tikken voor sommigen toch een onverwacht hoge drempel was. Iets met beren op de weg zien… En omdat ik wél plezier heb in schrijven én het meer energie kostte om collega’s enthousiast te krijgen dan zelf een stukje te tikken, ben ik deze ruimte gaan vullen met wat mij bezighoudt. Vooral in mijn werk voor Achterhoek Toerisme binnen de gemeente Lochem. Dank, Mattijs!

En daar zit misschien de crux. Want stoppen met schrijven ga ik niet. Natuurlijk willen we blijven vertellen wat we doen, wat nieuw is en wat je echt niet mag missen. Maar ik merk dat ik andere dingen wil schrijven, én lezers zitten vast niet te wachten op een herhaling van zetten.

Dat de tijd niet stilstaat, blijkt. In mijn allereerste column, zo’n tweeënhalf jaar geleden, schreef ik over dat Klaverblad-gevoel dat Lochem bij mij oproept: als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder. Dat geloof ik nog steeds. Maar ook het ‘gewone’ beweegt mee. De wereld verandert sneller dan ooit. Precies twee jaar geleden schreef ik enthousiast dat we ingewijd werden in de wereld van AI. Ik wilde het als inspiratiebron gaan gebruiken. Nou, inmiddels is ChatGPT een digitale collega.

En over dat ‘gewone’: dit jaar bundelden we locaties, zelfstandigen en bedrijven die zich bezighouden met zelfontplooiing, duurzaamheid en bewustwording in de campagne Landen in Lochem. Voor velen geen vanzelfsprekende categorie, maar we deden het toch. Misschien niet het meest voor de hand liggend, maar er is veel aanbod, het past bij onze omgeving. Een beetje vernieuwing is altijd leuk. Ook laat het zien dat er ruimte is voor experiment en daar hoort ook een welverdiende shout-out naar het team Economie van de gemeente Lochem bij: jullie zijn fijne sparringpartners.

Maar goed, die crux. In deze columns probeer ik vooral positief te zijn: de energie benadrukken die in de gemeente zit, de mooie ontwikkelingen eruit vissen. En dat is oprecht. Meestal voel ik die energie ook in mijn werk. Maar als ik andere columnisten lees, valt me ook op hoe prikkelend, kritisch en soms ronduit scherp zij durven te schrijven. Stiekem lijkt het me heerlijk om ook eens een Renske Kruidboschje te doen, figuurlijk dan. Gewoon ongefilterd, ongezouten, geen blad voor de mond. Maar dat kan niet vanaf deze plek. Vind ik. Voor nu. Maar zeg nooit nooit.

Voor ik echt de laatste woorden tik, wil ik nog één ding rechtzetten. Mijn vorige buurvrouw noemde me (ik hoop gekscherend) hypocriet. De reden? Omdat ik Lochem promoot, terwijl ik zelf regelmatig ergens anders te vinden ben. Maar werkelijk: er is geen woord gelogen. Ik ben dan wel niet in Lochem geboren, maar het is de plek waar ik me thuis voel. Waar ik graag werk. En waarover ik met liefde schrijf.

Tot schrijfs en fijne feestdagen.

Laura van der Linde