Als je een koophuis hebt is het jouw eigendom. Dat klinkt leuk maar als er een mankement om de hoek komt kijken ben je daar zelf verantwoordelijk voor om het op te lossen. Bij een huurhuis is dit niet zo. Heb je een mankement aan je huis dat bel je de desbetreffende verhuurder en wordt het mankement opgelost. Dit klinkt aantrekkelijk maar er zijn ook nadelen om te huren want o wee als je je het huurcontract stop zet. Als je verkeerde verhuurder treft dan moet je het huurhuis net zo opleveren als het eruit zag aan het begin van je huurcontract. En dit kan een hoop geld, tijd en ellende kosten.

Een meneer op leeftijd huurde een mooi seniorenwoning. Hij was een handige man en perfectionistisch. Wat hij ook maakte alles leverde hij perfect en in zeer goede kwaliteit af. Het was een beetje zijn hobby om te klussen in zijn huisje. In de keuken kwam hij wat kastjes te kort en hij maakte extra kastjes boven het aanrecht. Hij had een mooie vloer erin gelegd en hij had het knus ingericht. Waar hij wel tegenaan liep was dat het trappengat zo’n tochtgat was. Hij ging aan het timmeren en maakte boven een prachtige wand met een deur in elkaar zodat de warmte beneden kon blijven. En nu hij toch boven bezig was bouwde hij op zijn slaapkamer een lange kastenwand voor zijn kleren en spulletjes. Zijn huisje werd helemaal zoals hij het wilde hebben. Ook zijn tuintje had hij mooi voor elkaar en hij genoot van zijn plekje.

Helaas kwam deze meneer te overlijden en dat betekend dat de huur moest worden stop gezet. Ondanks het verlies van hun dierbare gingen de erfgenamen hiermee aan de slag. Toen ze de verhuurder hadden gesproken zakte hun de moed in de schoenen en het bleek dat het hun veel geld en tijd gaat kosten om het huisje op te leveren.
De keukenkastjes moesten van de muur worden gehaald en de vloer verwijderd. Boven werd de wand en deur verwijderd en met pijn in hun hart ging de beuk in de mooie kastenwand. Daarna moesten ze alle muren glad maken. In de tuin stond een prachtig struik en tot hun verbazing moest deze worden gesnoeid tot 1,50 meter. Ze hebben dit gedaan en wat er over bleef was een stronk met zes kale taken. Te triest om aan te zien, en zo voelde de erfgenamen zich ook. Het prachtige huisje van hun dierbare was een triest huisje geworden. De sleutel van het huisje werd bij de verhuurder ingeleverd en het was het klaar en ze konden beginnen met rouwen.

Het huisje ging over naar een nieuwe huurder en deze meneer was er erg blij mee. Hij had alleen weinig spaarcentjes en hoopte dat dit genoeg was om het huisje tot zijn huisje te maken. Hij liep naar binnen en keek naar de keuken. ‘Wel weinig kastjes, als ik geld heb maak ik boven het aanrecht twee kastjes erbij’ bedacht deze meneer zich. ‘Geen vloer erin, dat is jammer want dit gaat me veel geld kosten. Ik zie dat het trappengat een tochtgat is, dat ga ik ook een keer mooi aftimmeren. Geen kast op de slaapkamer? Dit is een perfecte muur om een mooie kastenwand te bouwen. Poeh, dit gaat me wel een jaar of twee duren voordat ik dit qua geld voor elkaar kan maken. En als ik dan nog geld over heb zet ik een nieuwe struik in de tuin. Die stronk met zes kale takken uit de grond ziet er wel erg triest uit’.

Hoe anders had dit kunnen lopen als de erfgenamen, verhuurder en de nieuwe huurder samen even in gesprek waren gegaan. En dat in deze tijd waar iedereen op het milieu en centjes moet letten. Te triest voor woorden.