Ik hoor van steeds meer mensen dat zij zich afkeren van sociale media en er zijn er die twijfelen. Het leek allemaal zo mooi: op een eenvoudige manier met elkaar communiceren en interesses delen. Echter, sommige van die kanalen zijn verworden tot een rioolput van frustraties en onderbuikgevoel. Na het lezen van de zoveelste scheldkannonade van onredelijkheid ben je wel een keer klaar met leeghoofdig en inhoudsloos gebral. Heel vaak gaat men ook nog eens zijpaden bewandelen, over het aangekaarte onderwerp heeft niemand het dan nog, vanwege oprispingen uit de onderbuik. Vaak is het taalgebruik ook nog eens abominabel slecht, waardoor de tekst herlezen moet worden om die te begrijpen. Het ergste is de lafheid van veel afzenders; de anonimiteit.

Een andere reden om af te koppelen van sociale media is het onnodig reageren, veel mensen melden zich altijd. Er wordt amper nagedacht of de bijdrage iets toevoegt aan een discussie. Zij verkeren in de veronderstelling dat van hen een opmerking wordt verwacht, of zij zijn aangetast door de enigszins narcistische opvatting dat het altijd goed is om ‘in beeld‘ te zijn.

De vraag of een reactie zin heeft komt blijkbaar niet op. Een honderd jaar oude foto van een huis wordt geplaatst: wat heeft het voor zin te melden dat de bedovergrootvader van moederskant honderdvijftig jaar geleden aan het eind van die straat, vijftig huizen verderop, is geboren. Hierbij spelen doorgaans louter goede bedoelingen een rol, maar het is allemaal teveel.

"Hoe scheidt je het zinvolle van de onzin?"

Aanvankelijk lijkt al die herkenning en herinnering leuk om te delen, maar er komt een moment dat het overbodige ernstige darmkrampen veroorzaakt. Het sluipt langzaam binnen en voor je het weet wordt je bedolven onder een maalstroom van drek; zogenaamd informatieve berichten, reclame uitingen en nieuwtjes die je helemaal niet wilt meekrijgen.

Je begint aan social media omdat je erbij wilt horen, maar hoe scheidt je het zinvolle van de onzin? Definitief afscheid nemen van deze vorm van communicatie is wel erg rigoureus. Het heeft namelijk ook mooie kanten, vooral als je over onderwerpen die jouw interesse raken informatie wilt delen of ontvangen. Of een gemeende felicitatie wilt uitdelen.

Wil je de bagger kwijt dan is selectiever zijn met aannemen of versturen van uitnodigingen noodzaak. Dat vraagt discipline, maar het euvel met ons mensen is dat we nieuwsgierig zijn en niets durven te missen.