Gemeentepolitiek is geen ‘hot’ onderwerp. Bij het brede publiek overheerst een beeld van afstandelijke politici. Bezetters van het pluche die zich noodzakelijkerwijs alleen in verkiezingstijd helder uitspreken over belangrijke onderwerpen. Gaan zij behoren tot de oppositie, dan kan het mogelijk anders uitpakken. Klakkeloos met collegevoorstellen meestemmende coalities wekken wrevel. Reacties in kranten en op sociale media liegen er niet om. Uit onvrede ontstaan zo nu en dan nieuwe politieke bewegingen. Sommigen zijn succesvol, anderen weten na verloop van tijd met zichzelf geen raad. 

Toch doen politieke partijen hun best om het publiek meer te betrekken en hun stemgedrag in de Raad te verantwoorden. In de gemeente Lochem laten zij na een raadsvergadering van zich horen met een stukje in de lokale pers. Zij leggen hun standpunten en stemgedrag uit. Soms geven ze elkaar een sneer. Het moet gezegd, tezamen met datgene wat de onafhankelijke journalistiek erover publiceert krijgt het kiezersvolk daarmee waardevolle en toegankelijke informatie. Het blijft wel een kwestie van kritisch lezen. 

Hoe blijven splinterpartijen in beeld die bij verkiezingen de drempel voor een raadszetel niet halen? Meedenken met Lochem (MmL) is er zo één. In 2014 stemden 647 mensen op MmL, 3,8% van het totaal aantal uitgebrachte stemmen. Voor deze partij vrees ik dat zij bij de volgende verkiezing in 2018 opnieuw niet tot de gemeenteraad van Lochem zal toetreden.

De politieke beweging MmL schrijft namelijk na elke raadsvergadering stukjes in de krant die nergens over gaan. Zij doet verslag van wat ‘de anderen’ te berde brachten of hoe ‘die anderen’ zich gedroegen. Werk voor een journalist zou ik denken. In dit geval wordt er volstrekte overbodigheid mee gecreëerd. Er zit zelfs een neiging in om voor ons te gaan denken. Wellicht interpreteer ik het ‘Meedenken’ in de naam van deze club verkeerd, kan zo maar. Ik had hier graag melding willen doen van een mening, ergens over. Helaas, van Meedenken met Lochem lees je nooit een standpunt. Zij bedrijft achtergrondpolitiek, in de stijl van de brave jaren vijftig van de vorige eeuw: vader deelt zijn mening uitsluitend binnenskamers. Uit angst voor commentaar van de buren durft hij zich daarbuiten nergens over uit te spreken. 

De kiezer van vandaag wil duidelijkheid. Het armoedige geneuzel van een partij die slechts de meute volgt leidt nergens toe. Als niemand mag weten wat je als belangrijk agendeert hoor je niet thuis in de politieke arena.