Stilletjes zit ik met het papiertje in de handen, ik staar er een tijdje naar, ik weet allang wat dit betekent, maar ik wil het allerliefst ontkennen wat ik daar zie staan. Ik wist het echt wel, de mogelijkheid zat erin, de kans was best wel groot. Alles wees er ook al op dat het zo was, alleen ik hoopte tegen beter weten in dat het niet waar was. Ik kijk nog eens goed naar het grafiekje op het papiertje, een komvormige lijn laat zien dat ook mijn dochter de erfelijke gehoorafwijking heeft die ik heb. De hoge en lage tonen hoort ze beter dan het gemiddelde van haar leeftijdsgenoten, op de spraaktonen heeft ze al lichtelijk gehoorverlies, nog niet zo erg dat er gehoorapparaten voor nodig zijn, maar toch al zo dat de bijgeluiden een gesprek gaan overstemmen. 

De audioloog die deze test afnam heeft daar geen specialisme in, deze zei dat er niks aan de hand was. Inderdaad voor nu hoeft zij geen gehoorapparaten, daar is haar gehoor nog te goed voor. Ik weet hoe dit verhaal verder zal gaan. De piepen in haar oren zullen niet meer weggaan en er zullen steeds meer tonen bijkomen, elke toon staat voor een beschadigde of verdwenen toonhoogte. Beetje bij beetje zal ze geluiden gaan missen, je hebt het niet zo door, zo geleidelijk zal het gaan. 

Over een jaar of tien gaat ze nog een keer een gehoortest laten doen, omdat zij zelf merkt dat ze geen gesprekken meer kan horen in een ruimte waar ook andere mensen zitten, ook dan zeggen ze dat er niks aan het handje is, zolang je geen 35% gehoorverlies hebt, zeggen de meeste audiologen dat je prima horen kan. Je denkt dan ook steeds dat je gek bent, je aanstelt. Ze vertellen je niet dat je al gehoorverlies hebt, je hoort de hoge en lage tonen geweldig en die tonen zullen alles overheersend gaan worden, daarom denk je ook dat je prima hoort. 

"Stop gewoon daarmee denk ik, er is wel wat aan de hand..."

Je hebt een hele goede audioloog nodig die deze gehoorafwijking wel opvalt, of het gehoor moet op de spraaktonen rond de 35% gehoorverlies laten zien, zoals bij mij het geval was. Ik ben boos en verdrietig, dit gun ik mijn kinderen niet, ik kijk nog even naar het grafiekje, een mooi kommetje precies in de spraaktonen is al aan het ontstaan. Mijn dochter zag het kommetje ook, ze wist ook direct wat dit inhoudt, ze had het ook gemeld, maar nee, voor nu niks aan het handje. Stop gewoon daarmee denk ik, er is wel wat aan de hand, alleen we kunnen er niks aan doen! Dat is verdomme eerlijk! Je hebt wel tijd nodig om eraan te wennen dat je straks functioneel doof zal zijn. 

Mijn dochter houdt zo van muziek luisteren. Ik voel mij verdrietig en ik ben boos. Mijn zoon komt thuis en kijkt naar de grafiek, ook hij was al bij de huisarts geweest omdat hij in gezelschap mensen niet meer goed kan verstaan. Hij kijkt even en herkent ook het kommetje in de grafiek. “Mam, ik ga dus mooi geen gehoortest laten doen, ik wil het voorlopig nog even niet weten!” Ik snap het, we weten het beiden allang, piepen in de oren vanaf kleins af aan, de eerste aanwijzing dat ook hij de gehoorafwijking kan hebben. Ik hoop dat mijn jongste de dans ontspringt, maar ik vrees het, het lijkt behoorlijk dominant erfelijk te zijn.