In beperking
Joop Hekkelman.

In beperking

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Anderhalf jaar lang hebben we in beperking gezeten. Dat blijken we met ons allen te vinden, althans als ik beweringen in de media moet geloven van het leger therapeuten dat brood ziet in deze narigheid. Voorheen kende ik die term alleen in relatie tot justitiële aangelegenheden. Iemand die in hechtenis zit kan in beperking worden gesteld: opsluiting voor een periode, waarbij er op geen enkele manier contact mag zijn met mensen buiten de cel.

Anderhalf jaar corona bracht ons inderdaad veel beperkingen. Echter, om nou te beweren dat we in beperking gesteld waren dat gaat veel te ver. Wij konden telefoneren, op anderhalve meter van elkaar mensen ontmoeten, via beeldbellen contacten onderhouden, naar het werk gaan als dat moest en naar school als dat kon. Wij mochten televisiekijken en computerspelletjes spelen, wandelen en fietsen en konden innovatief worden met het zoeken naar nieuwe mogelijkheden. De economie bleef op een redelijk niveau doordraaien en de resultaten van de schoolexamens waren boven verwachting goed.

Waren we daadwerkelijk in isolatie geplaatst dan zag ons leventje er medio 2021 heel anders uit. Allemaal verbleekte koppies die radeloos en gedesoriënteerd ronddolen, niet wetende wat als eerste aan te vangen. In de media komen nogal wat therapeuten aan het woord die ons willen doen geloven dat het werkelijk zo ernstig is. Er zullen kritieke gevallen zijn, die op achterstand zijn geraakt; zij verdienen de volle aandacht met professionele ondersteuning. In de eerste plaats zij die rechtstreeks door het virus zijn getroffen en de naweeën daarvan nog lange tijd zullen voelen.

"Wat zijn we aan het doen?"

Maar zou het in zijn algemeenheid niet zo kunnen zijn dat we met ons allen enorm veerkrachtig zijn en zonder ernstige gevolgen de periode waarin we verstoken bleven van uitbundigheid overwinnen? Wellicht hebben we geleerd dat niet alles wat kan ook moet, dat er soms even tijd genomen moet worden voor reflectie. Wat zijn we aan het doen?

Daarvoor hebben we geen therapeuten nodig die ons nog een keer met complexe theorieën voorhouden wat we lange tijd hebben gemist. Er zijn veel mensen geweest die zich het laatste jaar focusten op wat wel kon. Zij ontdekten nieuwe uitdagingen. Met een beetje positieve inslag richten we ons op de toekomst. Voor hen die neigen naar blijven hangen in wat ons met de beperkingen is aangedaan zou ik zeggen; de kop derveur en laat je in elk geval geen pandemie van geestelijke verstoring aanpraten.

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.