Gehoorapparaten
Tryfena van Huenen-Notten.

Gehoorapparaten

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

“Iedereen blijven staan!” Roep ik buiten bij de winkel terwijl ik op mijn knieën zit om mijn gehoorapparaat te zoeken. Een grapjas vindt het lollig om te zeggen; wat zeg je? Terwijl ik de paniek in mij voel op borrelen, omdat ik mijn gehoorapparaat niet kan vinden. Een vrouw tikt mij aan; is deze van u? Ja, dat is mijn gehoorapparaat! Gelukkig gevonden!

In onze winkel doe ik even het mondkapje af, ik voel mijn linker gehoorapparaat uitschieten, gelukkig ik had hem. Er stapt een klant binnen en ik ga weer met mondkapje op aan de slag. Ik moet zo wel mijn batterij vervangen dacht ik nog, ook vind ik het raar dat ik het piepje dat het batterijtje leeg is niet kreeg.

Wanneer de klant weg is, wil ik een nieuwe batterij erin doen, dan ontdek ik dat mijn rechter gehoorapparaat kwijt is. Het zweet breekt mij uit, op de knieën door de winkel, onder alle rekken en in de kleinste hoekjes zoeken. Elk hoekje die heb gehad, waarbij mijn gehoorapparaat nog niet is gevonden, voel ik de paniek groeien. De tranen beginnen te branden en ik bel in paniek mijn man even op. Niet dat hij vanuit huis iets kan, maar ik heb geruststellende woorden nodig. Deze apparaten zijn zo duur! Je kan er een leuk autootje van kopen, mijn gehoorapparaten zitten in de boven categorie omdat mijn gehoorverlies niet op de hoge en lage tonen zit.

"Ik sta te huilen van opluchting!"

De laatste klant had pantoffels gepast, twee modellen en de eerste doos maat 42 had ik teruggezet, ik pak de doos en ja, daar in die doos ligt mijn gehoorapparaat! Ik sta te huilen van opluchting! Ze zijn wel verzekerd, maar toch het is altijd zo’n gedoe. Ook ben je dan voor weken zo onthand.

Ik ben blij en emotioneel, nooit gedacht dat ik ooit zo afhankelijk zou zijn van een apparaatje. Maar het maakt een wereld van verschil. Ik kan weer horen! Eerst moest ik erg wennen aan alle geluiden. Nooit geweten dat kleding zoveel herrie maakt! Een jas maakt geluid, het ritselen van de bladeren, dat geluid was ik vergeten, tot ik het weer hoorde!

Nu met de mondkapjes blijkt wel hoeveel van de spraak ik kwijt ben, ik heb het gezicht echt nodig. Mijn gehoor is in een jaar toch weer verder achteruitgegaan. Ik heb een bloedhekel aan bedekte gezichten gekregen, die mondkapjes maken het erg lastig om een gesprek te voeren. Ik zal oprecht blij zijn als we dit niet meer verplicht meer hebben. Ik draag steeds minder vaak mijn gehoorapparaten, omdat ik ze steeds verlies. Je staat echt buiten spel wanneer je niet meer een gesprek kan voeren. Misschien maakt dit mij wel extra opstandig als het om de maatregel mondkapjes gaat. Ik haat ze! Ik vind het heel naar om het gezicht van mensen niet te zien.

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.