Ik las het boek van Pieter Omtzigt - ‘Een nieuw sociaal contract’. Hij is kritisch over Europa, over de Rechtstaat Nederland, over de manier waarop in ons land politiek wordt bedreven, over beleid op basis van modellen in plaats van reële cijfers. Hij is op dat alles even kritisch als sommige extreme geluiden, maar dan wel met één heel groot verschil. Hij heeft zelf in de haarvaten van organisaties gewerkt waar deze onderwerpen over gaan, weet waar hij over praat en naar toe wil. Pieter legt de vinger precies op de zere plekken, heeft onderzoeken verricht en acties ondernomen waardoor corrupte collega-politici voor de rechter zijn gebracht. Bovenal geeft hij oplossingsrichtingen aan; dat is de verademing vergeleken bij al het geroeptoeter aan de zijlijn waarbij alleen eigen gewin het belang is.

Hij vertelt een constructief verhaal; wil bouwen aan een eerlijke toekomst om te voorkomen dat we binnen afzienbare tijd in het ravijn belanden. Elke ouder en grootouder die nadenkt over de toekomst van kinderen en kleinkinderen stelt vragen die nauw raken aan de thema’s die in het boek worden blootgelegd. Hoe veilig is hun toekomst. Ik wil mij niet als boekverkoper opwerpen, maar ‘Een nieuw sociaal contract’ raad ik iedereen aan die onze Rechtstaat serieus neemt. Ik zou zeggen; verplichte kost voor middelbare scholieren en elke volwassene die wat anders wil dan het huidige politieke gekeutel.

"Ik ben geen politiek duider"

Nu zult u wellicht denken: had ik dat een week eerder geweten, dan had ik dat meegewogen toen op 17 maart mijn rode potlood het stemformulier raakte. Daar zit ‘m nou juist de kneep. Wil je niet zelf onderzoeken, bevindingen doen en afwegingen maken, reken dan niet op mij. Ik ben geen politiek duider die faciliteert bij de voorkeur bepaling van lieden die achter anderen aanlopen.

Dat boek is juist zo interessant omdat daarin het belang van de autonome geest duidelijk wordt. Pieter gruwt van politici die hun eigen verantwoordelijkheid opgeven ten behoeve van partij- en fractiediscipline of eigenbelang. Wat mij betreft geldt dat voor iedereen ongeacht positie, maar zeker voor degene die zijn stemgedrag op verkiezingsdag laat afhangen van wat anderen vinden dat hij moet doen. Wie spijt krijgt moet vier jaren wachten op een nieuwe kans; het gevolg van verkeerd gokken en gemakzucht. Daarom publiceer ik deze column na de verkiezingsdag. Alles wat anders moet begint namelijk bij onszelf.