Afgelopen week zitten mijn man en ik rustig op de bank een film te kijken, tijdens het reclameblok zegt mijn man ineens: Zullen wij dit jaar ook eens aan Valentijnsdag doen? Verschrikt kijk ik op, mijn hersenen staan ineens in standje paniek; in al die jaren hebben wij gelukkig nog nooit mee hoeven doen aan deze verschrikkelijke geforceerde commerciële dag! Ik keek geschrokken naar mijn man en zei: Heb je mij soms iets op te biechten? 

Het was alsof er een rode alarmbel afging en ik zat op het ergste te wachten! Natuurlijk zullen de meeste vrouwen niet op deze manier reageren, maar ik ben van het mislukte romantiek soort – een bosje bloemen zie ik niet als lief, maar als een goedmaker, kaarsen aan is onpraktisch, je ziet verdorie amper wat. Valentijnsdag is een commerciële uitbuiting van de liefde geworden. Voorzichtig haal ik adem, wachtend op het einde.

Mijn man begint te lachen, nee joh, ik ga niet vreemd, en ik ben ook niet vreemdgegaan. Wanneer had ik dat kunnen doen? Even nadenkend moet ik toegeven dat wij sinds de lockdown inderdaad geen moment meer alleen zijn geweest. Iets waar ik dus ook al weken over klaag, want soms is het echt wel even lekker om alleen te zijn. Waarom stel je dan zoiets engs voor, vraag ik hem dan maar.

"Ik ben niet echt een romanticus"

Nou omdat we al een jaar in covid19 tijden zitten en wij samen eigenlijk niks meer kunnen doen, iets wat wij leuk vinden. Geen etentje, geen dagje uit, geen weekendje weg. Misschien is het wel fijn om een dag in te plannen voor ons twee, en aangezien ik net op de reclame zag dat het bijna Valentijnsdag is, dacht ik, misschien vind ze het stiekem wel leuk. Nou, nee dus. Ik ben niet zo van het ergens om heen draaien, ik ben niet echt een romanticus en daar ben ik altijd heel eerlijk in geweest. Het idee dat hij aan mij dacht vond ik wel heel erg lief.

Vandaag is het dan Valentijnsdag, gelukkig heb ik geen ontbijt op bed gehad, ik heb net het bed verschoont en ik zonder knoeien en kruimelen, dat gaat nu eenmaal niet. Gelukkig geen doos met dik makende bonbons, want die coronakilo’s willen er maar niet af. Geen bosje bloemen die na een aantal dagen al dood over de vaas hangen. Gelukkig een gewone zondagochtend, waarbij ik stilzwijgend op de bank zit, met een kop koffie. Mijn man ook met zijn kop koffie. 

Terwijl ik in de krant de kop lees dat er bij ons in de buurt herten de dood zijn in gejaagd door schaatsers, waarvan ik in gedachten al een hele roedel de IJssel in had zien lopen, waren het er twee. Tegen mijn man zeg ik: schat, zullen wij vandaag gaan kijken of wij nog meer herten de IJssel in kunnen jagen? Hij kijkt op: Schat, wat ben je toch romantisch aangelegd! Samen herten de IJssel in jagen op Valentijnsdag. Stilzwijgend genietend van de rust en een kop koffie voor we gaan starten aan de dag. Dat vind ik toch het allerfijnste van de zondag!

PS: Wij zijn niet echt op hertenjacht geweest, ik vind het wel leuk om herten te spotten, maar niet om ze bang te maken zodat ze de IJsel in lopen en verdrinken.