Afgelopen week stond er een artikel in een krant dat gemiddeld elke Nederlander 5,6 kilo is aangekomen tijdens de coronapandemie. De laatste keer dat ik op de weegschaal was gestapt, is alweer een poos geleden. Want ja, mijn broek zit wel wat strakker, daar heb ik geen weegschaal voor nodig, maar zou het dan 5,6 kilo zijn? De weegschaal tevoorschijn gehaald en ik moet zeggen, dat ik bijna het gemiddelde heb gehaald. Ik ben in 10 maanden 5 kilo aangekomen. 

Waar kwamen die extra kilo’s dan vandaan? Zoveel meer was ik toch niet gaan eten? Na een week mijzelf in de gaten houden, kwam ik erachter dat dit wel tegenviel! Ik voel mij nogal zielig. Nu onze winkel dicht zit, moet ik vooral veel “vervelende” regeldingen doen. Goed genesteld in een hoek van de bank, met mijn paperassen naast mij, een kop thee voor mij en daarnaast een koek. Die koek eet ik normaal niet, want aanleg om dik te worden, maar nu vond ik dat ik deze verdiend had.

Niet verdiend omdat ik 10 km had gewandeld, nee verdiend omdat ik 3 uur lang op mijn gat had gezeten met bel en mail werk. Het lastige van deze lockdown is, dat er geen einddatum is, er worden wel steeds datums genoemd, eenmaal dichtbij die datum, lekken ze via de media al dat er geen versoepelingen inzitten. De onzekerheid vind ik echt heel erg moeilijk, het maakt zo uitzichtloos. Begin december sprak ik met een horecaondernemer bij ons uit de straat, de normaal stoere kerel zag eruit alsof hij een maand niet had geslapen, en flink wat dagen had zitten huilen. Inmiddels zie ik er ook zo uit, met die 5 extra kilo’s dus.

"Tijdens dat wachten snoep ik wat dropjes zonder nadenken weg"

Het is mentaal heel erg moeilijk om je gezonde bedrijf, die er heel goed voorstond, stil te zien staan. Het is zwaar om door de bureaucratische regels van onze overheid heen te wandelen. Van het kastje naar de muur gestuurd worden. Voor je de juiste persoon aan de lijn hebt, ben je al 5 keer doorverbonden, en door de drukte sta je elke keer minimaal een minuut of 20 in de wacht. Tijdens dat wachten snoep ik wat dropjes zonder nadenken weg. Ik zit veel op mijn gat, bellen met klanten, mailen met klanten, en die kaken van mij, die bewegen meer dan mijn lijf nog beweging krijgt.

Dus ja, ik heb ook last van coronakilo’s. Troost eten, belonen omdat ik rotklussen heb gedaan. Daarnaast werk je ook niet fysiek in de winkel. Wandelen in mijn eentje is niet zo leuk. Overdag in mijn eentje een kilometer of 10 wandelen voelt als een straf. Ik zal wel moeten, mijn kleding begint wat strak te zitten. De koekjes en dropjes zal ik moeten laten staan, want eerlijk, zo zielig was ik nou ook weer niet!