Het lijkt erop dat de lockdown Nederland massaler dan ooit aan het wandelen heeft gebracht. De drukte op de zandpaden rondom mijn woonplaats is extreem toegenomen. Welk tijdstip van de dag je ook kiest om op pad te gaan je bent nooit eenzaam en alleen.

Eén route lijkt het populairst; die rond de kerk en het kasteel van Joppe. Een paar Achterhoekers brengen via sociale media een keur van mooie wandelingen onder de aandacht, inclusief die in mijn omgeving. Gelet op de beschrijving die erbij geleverd wordt is dat met toewijding gedaan. Dat daar veel mensen op afkomen is niet verwonderlijk.

Niet alleen wandelaars zoeken vertier in de bossen en op de lanen. ATB rijders leven zich evenzeer uit. Dat gaat prima zolang iedereen rekening houdt met elkaar. Een wielrenner moet begrijpen dat iemand van zeventig niet wendbaar als een haas door het bos springt. De bosfietser duikt vaak plotseling op, dat is lastig voor een wandelaar die ook het genot van de natuur op zich laat inwerken. Op een smal bospad kun je elkaar dan wel eens in de weg zitten.

"De bosfietser duikt vaak plotseling op"

De toenemende drukte heeft ook wat gezelligs, zeker in deze tijd, waarin we almaar minder mensen mogen ontmoeten. Zelden kom je iemand tegen die stuurs voor zich uitkijkt. Bijna iedereen groet elkaar, bekend of onbekend. Soms volgt een praatje, op afstand van elkaar, zonder risico.

Zo ontmoetten wij een echtpaar met hond. Het beest kwam kwispelend naar ons toe en was de directe aanleiding voor een gesprekje. De man begon ons uitgebreid te vertellen over de prachtige omgeving waarin wij rondliepen, hij was er zichtbaar trots op. Zelf was hij hier geboren en ooit vertrokken, maar na 50 jaar teruggekeerd. Van hem moesten we van alles gaan bekijken en verkennen.

Waarschijnlijk zie ik er niet uit als een oorspronkelijke bewoner van mijn dorp en ook mijn tongval viel hem blijkbaar niet op. Na enige tijd heb ik voorzichtig aangegeven dat 400 meter verderop mijn wieg stond en dat ik nooit weg ben geweest. We namen afscheid met de woorden: wil je meer weten over die voorbije vijftig jaar, enzovoort.

]

Door contact worden vreemden min of meer bekenden. We groeten net een tikkeltje vriendelijker en de hond kwispelt uitbundiger. Zolang de zandwegen van zand blijven, dus modderig of stoffig, blijft er zelfs in barre tijden ruimte voor hartelijkheid. Heerlijk!