We kijken uit naar een nieuw jaar. Of we meteen de bullshit van 2020 achter ons gaan laten is nog even de vraag. De lengende dagen zorgen wel voor optimisme. Evenals het vooruitzicht op vaccins, die de onzichtbare vijand moeten verslaan. Er zijn groepen onder ons die niet het geduld kunnen opbrengen om rustig het moment af te wachten voor een veilig weerzien in de sociale omgeving. Ze willen knuffelen en feesten, sommigen leven zich uit in rotzooi trappen.

In kranten lees ik verhalen van ouderen die onwilligen terecht wijzen met hun ervaring van vijf jaar lockdown, die hen overkwam tijdens de oorlogsjaren. 'Niet zeuren' is hun devies.

Bijna elke dag brengen we een bezoek aan het verzorgingshuis in mijn dorp. Daar wordt mijn moeder prima verzorgd, maar zij mag de kamer niet af, net als haar buren. Slechts twee mensen, altijd dezelfde, mogen op bezoek komen. De gespreksonderwerpen raken langzaamaan op. De gevolgen van de isolatie zijn merkbaar aan twee vragen die ze elke dag opnieuw stelt: is er nog nieuws in het dorp en hoe is het weer.

"Het gevoel dat daarbij hoort raak je kwijt"

Als je verstoken bent van direct contact met je naaste omgeving, niet zelf naar buiten mag, dan zijn dat essentiële vragen. Je ziet vanuit je warme kamertje de zon opkomen of onder gaan, de regen tegen de ruiten slaan, op afstand mensen langswandelen en auto’s rijden. Het gevoel dat daarbij hoort raak je kwijt, omdat je niet zelf ervaart of het koud is of warm, geen hand meer opsteekt naar een passant, geen geluiden van natuur en autoverkeer meer opvangt.

We horen haar niet ongeduldig klagen of hunkeren naar 'normaal'. Haar werkelijkheid raakt namelijk aan het oorlogsverhaal en het draait om het woord 'geduld'. Net als bij de man van het krantenverhaal. Hij en ook mijn moeder en haar generatiegenoten weten dat ze het beste rustig kunnen afwachten en vertrouwen houden. Dat is wat zij tijdens die oorlogsjaren hebben geleerd.

In deze tijd kunnen we met één beeldschermtip het wereldnieuws binnenhalen, filmpjes zien die we wensen, beeldbellen en Whatsappen naar believen. We zijn gaan denken dat met één klik van duim en middelvinger alles maak- en leverbaar is en raken verward als dat klikken een keer geen effect sorteert. Helaas zit er niet anders op dan nog een tijdje wat geduld opbrengen, omdat we in een oorlog verwikkeld zijn.