Eigenlijk had ik deze column al moeten hebben verstuurd. Maar het wordt steeds lastiger om er eentje te schrijven. Het afgelopen jaar is volledig opgeslokt door covid19, elke dag worden wij doodgegooid met nieuws over covid19. Elke dag worden wij geconfronteerd met covid19. Wat wij ook doen, alles draait erom. Je kan niet even jezelf terugtrekken, je wordt er steeds mee geconfronteerd. In onze winkel is het ook al 9 maanden lang het gesprek van de dag; covid19. Je kan het niet ontlopen, wat je ook doet, waar je ook komt, je wordt geconfronteerd met het virus.

Het werkt best wel op het gemoed van mensen, veel mensen zijn kribbiger, bozer, onredelijker en ongeduriger. Ik hoor steeds vaker dat mensen zich zo mat en vlak voelen. Om eerlijk te zijn is dat ook wel een gevoel waar ik mee rondloop, dat matte gevoel, geen echte blijheid meer. Dat zette mij ook wel aan het denken, wanneer heb ik de afgelopen tijd eens lekker een flink potje gelachen? Gewoon ongeremd de slappe lach gehad? Ik kom tot de conclusie dat ik niet eens weet wanneer ik voor het laatst echt heb gelachen.

Heeft u de laatste tijd nog ergens lekker onbeduidend om kunnen lachen? Gewoon heerlijk even verdrinken in het moment van de lach? De wereld even vergeten door het lachen? Nee, ik voel mij hele dagen moe, doodmoe. Ik voel niet de behoefte om te lachen. Ik zie ook weinig mensen echt lachen, we komen niet echt veel verder dan een glimlach, zo’n verflauwde lach met de helft van de mond opkrullend. Nee, echt optimistisch zie ik de mensen nu ook niet, maar om eerlijk te zijn, dat ben ik ook niet echt. Corona moe, of eigenlijk corona uitgeput.

"Het feit is, dat ze niet weten of dat wel kan"

Het vaccin zou ons redding moeten brengen, nu heb ik alweer geluiden gehoord dat ook met het vaccin wij niet direct terug kunnen naar het oude normaal. Eigenlijk weten ze helemaal niet of wij terug kunnen naar ons oude normaal. Nu wordt er gedaan alsof je met het vaccin weer privileges krijgt, het idee om met een soort vaccinatiebewijs op zak weer van alles te mogen stuit mij ook vreselijk tegen de borst. Vooral omdat het doet denken dat we weer normaal mogen doen zodra wij gevaccineerd zijn. Het feit is, dat ze niet weten of dat wel kan. Dan zit je met een vaccin met God mag weten welke lange termijn gevolgen dit heeft in je lijf, met een vaccinatiebewijs waar je niks mee kan, omdat we niet terug kunnen naar ons oude normaal.

Ja, het stemt mij bijzonder somber, eigenlijk ben ik uitgeput moe door corona. Niet omdat ik ziek ben geweest, maar alles is corona. Het nieuws komt al 9 maanden lang deprimerend makend onze huiskamers in, zelfs het positieve nieuws wordt naar negatief gedraaid. JOEPIE! We hebben een vaccin, maar we weten niet of we volgend jaar al terug naar normaal kunnen. Een beetje zwartgallig voel ik mij wel, ik hoop dat we over een paar weken beter nieuws hebben, dat het positiever wordt en ik hoop dat er weer perspectief komt, het voelt nu zo uitzichtloos.