Zesentachtig jaar levenservaring. Voor advies klop ik graag aan bij mijn oma. Oma weet immers altijd raad. Althans wanneer het gaat over die vlek in mijn shirt, fruitvliegjes of onkruid in de tuin. Over Samuel Paty, Coronaboetes of Erdogan vraag ik vreemd genoeg nooit haar mening. En dat geldt niet alleen voor mij. Zelden schuift er iemand van boven de vijfenzeventig aan bij Jinek. Vrijwel nooit wordt er een opiniepeiling gehouden onder de bewoners van bejaardentehuizen. We zien onze bejaarden vooral als 'dor hout'; als afgedankte tweederangsburgers zonder relevante mening. We zien onze ouderen nauwelijks als een bron van wijsheid en kennis. En dat is vreemd. Waarom vraag ik oma niet naar haar ideeën over de politieke Islam? Waarom vraag ik niet hoe zij denkt over het coronabeleid? En waarom schuift er zelden een 'ervaringsdeskundige' bejaarde aan bij Op1?

Laat ik de daad bij het woord voegen: "wat vindt u van die aanslagen in Frankrijk en het moslimextremisme in Europa?", vraag ik oma tijdens een bezoekje. "Ach, dat gedoe de hele tijd", antwoordt ze beknopt en gaat door over de mores van de buurvrouw. Misschien is moslimextremisme niet echt haar onderwerp, denk ik. Iets anders proberen: "Oma, hoe kijkt u naar de Amerikaanse verkiezingen? Nog vier jaar Trump? Wat zou dat betekenen voor de wereld?". "Ik weet het niet jongen. Trump is wel een aparte hè!", antwoordt ze en vraagt of ik nog een kopje koffie wil. Nauwelijks het verhelderende inzicht waar ik op hoopte. Na de koffie ben ik geen enkel politiek inzicht rijker, maar weet ik wel alles over de buurvrouw. "Oma, ik ga er weer vandoor", zeg ik. "Goed zo jongen, leuk dat je er was."

"Papa, wij moeten ook zonnepanelen nemen!", roept mijn zoontje enthousiast. "Ik weet het niet jongen", antwoord ik. "Hoezo niet? We moeten toch ook iets doen voor het klimaat", zegt hij. "Maar hebben zonnepanelen echt een positief effect op onze uitstoot? Hoe zit het met de productie van die panelen? Hoeveel CO2 wordt de lucht in gepompt om een zonnepaneel te produceren? Hoe lang gaat een zonnepaneel mee? En weegt de besparing in CO2 uitstoot dan wel op tegen de extra uitstoot om het paneel te produceren, transporteren en op ons dak te installeren?" Het gezicht van mijn zoontje betrekt. Ik schrik. Dat was niet mijn bedoeling. Waar komt mijn cynisme vandaan? Vroeger was ik, net als mijn zoontje, een enthousiaste wereldverbeteraar. Blijkbaar maken kennis en ervaring een mens cynischer.

"Word je als mens cynischer en cynischer naarmate je ouder en wijzer wordt?"

Terug naar oma. Als mijn levenservaring mij cynischer heeft gemaakt; hoe zit het dan met oma? Zij is bijna vijftig jaar ouder dan ik. Zet die lijn zich almaar door? Word je als mens cynischer en cynischer naarmate je ouder en wijzer wordt? En komt er dan het onvermijdelijke moment waarop je beseft dat jouw rol op wereldtoneel verwaarloosbaar klein is. Dat jouw mening nooit enige toegevoegde waarde heeft gehad en dat de grootste bijdrage die je (nog) zult leveren aan een betere wereld sterven is. Misschien is dat het moment dat je besluit niet langer je mening te uitten en louter nog over je buurvrouw, de tuin en je kinderen te praten. En dan ben je ineens bejaard, word je niet langer uitgenodigd bij Jinek en word je door je kinderen in een tehuis geplaatst. Ervaring is fijn, maar liever niet te veel. Dat kunnen onze 'jeugdige' hersentjes gewoon niet aan.

"Oma, nog één vraagje", zeg ik terwijl ik naar buiten loop. "Ik zie het al jongen", antwoordt ze. "Met een beetje groene zeep krijg je die vlek er wel weer uit". Oma weet altijd raad.