Thuis werd me gezegd dat ik deze week een feestelijke column moet schrijven. Het is de tweehonderdste voor LokaalGelderland, vandaar. Vier jaar is, vooruitkijkend, een lange periode, achteraf constateer je dat de tijd voorbij vloog. Dat wordt vaker vastgesteld, niet extreem bijzonder dus. 

Toen ik begon waren er ook twijfels; hoe vat ik elke week een onderwerp bij de kop? Behalve deze column produceer ik verhalen en wekelijks nog een column in dialect. Van dupliceren ben ik geen fan, dus ik moet van mezelf telkens wat nieuws bedenken. Een onderwerp kan op zichzelf vaker om aandacht vragen, dat gebeurt dan bij voorkeur met andere woorden. 

Toen ik ooit aan Henk Krosenbrink - de grootste na-oorlogse Achterhoekse schrijver en historicus, en veelschrijver, vroeg hoe hij toch zijn indrukwekkende continue productiestroom voor elkaar kreeg, antwoordde hij: “Ach, het is een levenswijze geworden, dat schrijven.” Inmiddels begin ik een beetje te begrijpen wat hij bedoelde.

"Mijn voornemen was om vooral onderwerpen te behandelen die met de eigen streek van doen hebben"

Bezig blijven, al is het ‘s morgens zes uur, net even voor de middag of laat in de avond. De ideeën, zinnen en verhalen spoken voortdurend door het hoofd en die moeten daar niet te lang blijven zitten.

Nu dus de tweehonderdste column op deze website. De eerste verscheen op 6 oktober 2016 en had als titel – Je plek kennen. Dat ging erover dat je je afkomst nooit moet verloochenen. Mijn voornemen was om vooral onderwerpen te behandelen die met de eigen streek van doen hebben. Om de simpele reden dat wij in Lochem en Zutphen onderdeel uitmaken van iets dat groter is dan onze eigen regio (Nederland, Europa, de Wereld) lukte dat maar ten dele. De samenhang met onderwerpen die ‘van buiten‘ op ons afkomen vragen om een grensoverschrijdende blik. We zijn immers geen geïsoleerd volksdeel, we kijken maar wat graag door het venster naar de buren.    

Na ruim vier jaren, zijn er in 212 weken 200 stukje geschreven. Omdat ik niet euforisch wil doen ga ik dus niets beloven over een aantal dat er nog bijkomt. Mijn motto is: zolang het leuk blijft ga ik door. Momenteel staat de wereld op zijn kop en ziet het er niet naar uit dat de bronnen droog komen te staan. 

Wat zeker is; het thema van de allereerste column zal als een rode draad aanwezig blijven, want weet je niet meer waar je vandaan komt, dan raak je hopeloos verdwaalt.