Afgelopen Pasen hebben wij ontbijtjes bezorgd bij eenzame ouderen, georganiseerd door de plaatselijke voetbalclub. De oude meneer die veel indruk op mij had gemaakt, omdat deze huilend vanachter het raam handkusjes naar mij blies. Deze oude man is overleden. Zijn vriend, die wij in ons dorp opaatje noemen kwam mij dit vertellen toen ik onze hond uitliet. Ik vroeg opaatje waaraan deze meneer was overleden, eenzaamheid vertelde opaatje.

Opaatje is een eigenwijze man, een man die zich niet gemakkelijk laat opsluiten, met zijn scootmobiel rijdt hij door het dorp. Wij komen hem bijna dagelijks tegen als wij met de hond wandelen. Nu vertelde hij dat hij bij zijn oude vriend in het ziekenhuis was geweest, de man waar wij het ontbijtje hadden bezorgd. Opaatje vertelde dat zijn vriend niet meer wilde leven, hij had genoeg van alle dagen in eenzaamheid, zwaaiend vanachter het raam, hij wilde niet meer. Kort daarna was hij overleden.

Opaatje, een eigenwijze feyenoord fan die zich niet laat opsluiten, hij rijdt elke dag langs de hondenuitlaat plaats, om ons, de hondeneigenaren tegen te komen, een praatje te maken met de mensen, ook al is het van een afstandje. Zijn ogen liepen vol, ik kan dat nog, zei hij, met mensen in contact komen, praatje maken met vreemden. Nieuwe mensen ontmoeten, en mij daarom niet zo eenzaam voelen.

"...wij zijn allemaal mensen van aller dag geworden"

Opaatje vertelde dat hij dit jaar meer vrienden kwijtgeraakt was dan de jaren ervoor, wij zijn allemaal mensen van aller dag geworden, maar eenzaamheid is de ergste van alle ziekten, verzucht hij. Dan zet hij weer zijn vrolijke gezicht op, feyenoord mag weer voetballen vanavond, roept hij blij. Ik ga dus naar huis, mijn vriend en tv wachten op mij. Uw vriend vraag ik verbaasd, ja een fles met een alcoholische versnapering die hij elke avond voor het slapen gaan een glas van neemt. De kleine geneugten van het leven, feyenoord, een praatje maken en een glas alcoholische versnapering.

Persoonlijk ken ik niemand die aan covid is overleden, ook niemand die zo ziek werd dat hij of zij naar het ziekenhuis moest. Natuurlijk is dit geen graadmeter. Er zijn wel mensen waarvan ik weet dat zij lijden onder de maatregelen. Eenzaamheid, psychische nood, zorg te laat, geen medische behandeling konden krijgen met ernstige gevolgen. Hoewel ik best wel begrijp dat de maatregelen nodig zijn geweest om de zorg te ontlasten, vrees ik dat de maatregelen ook niet onschuldig zijn! Zaken gaan failliet, mensen raken banen kwijt, mensen die in de schulden raken, voedselbank heeft het nu erg druk. Ik houd mijn hart vast voor de volgende golf aan maatregelen.