Engelse ziekte
Joop Hekkelman.

Engelse ziekte

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Onlangs las ik in Het Dagblad van het Noorden een ingezonden brief van ene Wieb Roffel uit Winsum. Deze meneer heeft het afgelopen half jaar, sinds het uitbreken van de coronacrisis, zijn tijd besteed aan het tellen van Engelse termen die gebezigd werden in het televisieprogramma OP1. Om tot hetzelfde resultaat te komen had hij waarschijnlijk ieder willekeurig ander programma kunnen kiezen voor zijn  onderzoek. De selectie die hij opsomde telde ruim zestig woorden en termen. Hij verzucht: kunnen we na de coronacrisis deze Engelse ziekte aanpakken, er zijn voor elk woord één of meer Nederlandse alternatieven. 

Een selectie uit zijn selectie: lessons learned, sophisticated, test en trace, Outbreak Management Team, back to normal en zo kun je nog een half uur doorgaan. In de Wetenschap is het vrij normaal dat men in een gemeenschappelijke taal, lees Engels, communiceert, omdat er vrijwel altijd internationale gezelschappen deelnemen aan congressen en andere werkvormen.

Echter, waarom we de Nederlandse bevolking doodgooien met buitenlandse kreten over een belangrijk onderwerp als Corona, daar begrijp ik ook niets van. Spreek in je landstaal als je wilt dat iedereen jouw boodschap meekrijgt. Over de terminologie en zinsconstructies tijdens de persconferenties van het Kabinet hoorde ik onlangs iemand zeggen dat de doorsnee burger daar niets van begrijpt. Dat geldt evenzeer voor de veelvuldig aangemeten Engelstaligheid.

"Hij vond het krankjorum dat hij werd gedwongen" 

De dichter J.P. Rawie maakte zich een aantal jaren terug in een column druk over hoe het er in het onderwijs aan toe gaat. Hij vond het krankjorum dat hij werd gedwongen Engels te spreken tijdens een hoorcollege aan een Nederlandse universiteit over Nederlandse poëzie.

Hij kreeg kritiek en bijval. De kritiek ging over de internationale betrekkingen die erom vragen. Bijval kwam uit een andere hoek, omdat de belangstelling voor de Nederlandse context verdwijnt. Dat laatste begrijp ik het best. Niet meer communiceren in je eigen taal levert verschraling op. Gooi je de taal waarmee je bent opgegroeid overboord dan beschadig je je eigen identiteit. 

Internationale betrekkingen krijgen in en na coronatijd andere vormen, is de algemene verwachting. Minder vliegen, minder fysiek contact over de grens, minder noodzaak om onderling een buitenlandse taal te spreken. De waarde en de rijkdom van ‘thuis’ zijn we aan het herontdekken. Laat dat ook gaan gelden voor ons eigen taal en al zijn regionale varianten. We zullen elkaar weer gaan verstaan. Beter medicijn tegen de Engelse ziekte kan ik niet bedenken.

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.