Meestal kan ik heel positief blijven denken, zie ik de zon wel weer terugkomen achter de wolken vandaan. Vandaag wilde ik graag een positieve column schrijven, eentje waarin ik vertel over de leuke en positieve dingen die wij in onze samenleving zien. Terwijl ik de zoveelste poging doe om een column te typen, voel ik mijn keel dichtgeknepen en de tranen vloeien zomaar over mijn wangen. Ik schrik van mijn gejank, met snikken en flinke halen zit ik vreselijk lelijk te huilen achter mijn laptop.

Hoe kan ik een positieve column schrijven terwijl ik ineens overvallen word door een enorme dosis verdriet? Al die weken heb ik doorgelopen, mijn best gedaan om aan de maatregelen te houden. Maar nu word ik overvallen door emoties. Het was nog vroeg in de ochtend en mijn gezin lag nog te slapen. Boven hoorde ik gestommel, de eerste wordt nu ook wakker. Gauw droogde ik mijn tranen, hoopte ik dat niemand het zag, zette ik weer een lach op, die overigens totaal mislukte.

"Gauw droogde ik mijn tranen"

De gedachten gingen namelijk naar de appjes van gisteren, toen wij aan het BBQ-en waren, mijn zussen en hun gezinnen waren ook aan het BBQ-en, tegelijkertijd zaten wij, op kilometers afstand van elkaar gezellig te eten, en dus een heel klein beetje samen. Mijn broer stuurt geregeld foto’s van ons jongste neefje in de familie. Wat is hij groot geworden! Voor corona heb ik hem wel 2 keer gezien. Het gemis van mijn familie komt ineens met gestrekt been binnen, en verzorgd dus een flinke huilbui.

Wat missen wij met zijn allen toch onze geliefde naasten! Onze vrienden, samen eten met vrienden en familie. Hoe goed je ook je best doet met facetimen en appen, het is niet hetzelfde. Alle zogenaamde initiatieven die voor saamhorigheid moeten zorgen, het is gewoon niet hetzelfde. Je merkt ook in je omgeving dat mensen korter van stof zijn, we lopen langs mensen heen alsof ze melaats zijn. Het geeft spanning in de samenleving, dat merk je ook, wij hebben er genoeg van, daarom lopen er ook steeds meer mensen buiten. De behoefte om even met een ander te praten, behalve je partner die je al 10x hetzelfde hebt verteld.

Het vooruitzicht is ook zonder einddatum, wij weten niet wanneer wij weer onze familie en vrienden in de armen mogen sluiten. Wij moeten even volhouden en niet het hoofd laten hangen. Natuurlijk net als ik vanmorgen, mogen wij best wel eens even een flink potje huilen. Nu zijn de tranen gedroogd en ga ik weer door. Glimlach op en positief blijven denken. Ik hoop echt dat wij heel gauw weer mogen leven zoals wij het graag doen. In echte vrijheid, met onze naasten weer echt naast ons.