Zielig

Zielig

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Mijn vriendin heeft voor haar keukenraam een prachtig restaurant gemaakt voor de vogels. Al jaren verwent ze op deze plek koolmeesjes, mussen, merels en roodborstjes. Ze eten in de winter hier hun buikje rond. Allerlei lekkernijen worden hier naar binnen gewerkt. Eén roodborstje viel altijd op. Zodra hij kwam smikkelen keek hij altijd even het keukenraam in. Hij was benieuw wie elke keer al dit lekkers voor hem klaar legde. Menig maal heeft hij oogcontact gemaakt met mijn vriendin. Misschien was het wel liefde op eerst gezicht. Dit roodborstje bleef terugkomen en mijn vriendin herkende hem elke keer opnieuw. Zodra hij weer aan kwam vliegen was ze blij en ze maakte weer even oogcontact.

De winter was bijna voorbij en mijn vriendin ging de tuin schoffelen. Ze was druk aan het werk en op een gegeven ogenblik kwam het roodborstje op de steel van haar schoffel zitten. Het viel haar op dat de veertjes van het roodborstje er niet zo goed uit zagen, de glans was ervan af. Hij keek haar sip aan en bleef nog even zitten. Het roodborstje wist dat zijn einde nabij was en wilde afscheid nemen van diegene die hem al die tijd heeft voorzien van voer. Hij keek haar nogmaals aan en met zijn ogen zei hij: ‘bedankt voor al het lekkers’ en hij vloog weg. Na dit moment is het roodborstje niet meer gezien.

"Het roodborstje wist dat zijn einde nabij was"

Zo zie je maar hoe iemand zich kan hechten aan een dier, en andersom. Blijf goed voor elkaar en voor de dieren om ons heen zorgen. Ook al uit niet iedereen hun dankbaarheid maar van binnen zijn ze dat zeker wel. Ook de kleine diertjes om ons heen.

Mijn vriendin zal moeten wachten of er een nieuw roodborstje in haar restaurant komt maar één ding is zeker, dit roodborstje zit in haar hart. 

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.